Zijn verdwijning schokte Virginia, en ver daarbuiten. Autumn leek de belichaming van de vreugde van het leven: ze was een ijverige studente, gepassioneerd door dans, boogschieten en sport, en ze was unaniem populair bij haar publiek. Maar achter dat glimlachende gezicht ging een diep onbehagen schuil, dat pas bij de tragedie werd opgemerkt.
Op 21 maart 2025 pleegde Autumn zelfmoord . Ze was pas tien jaar oud.
Een zorgzaam kind… maar kwetsbaar
Autumn was niet zoals andere meisjes. Met een zeldzame empathie aarzelde ze niet om mensen te verdedigen die onrecht hadden geleden . Haar moeder, Summer, zegt dat deze vriendelijkheid haar tot een doelwit had kunnen maken :
“Als iemand mishandeld werd, greep ze in. En misschien is dat wel de reden waarom ze zelf werd lastiggevallen.”
Dit vermogen om anderen te beschermen, iets wat iedereen bewonderde, was tegelijkertijd een zware last om alleen te dragen . Achter zijn glimlach gingen echter discrete tekenen schuil.
Stille signalen die te gemakkelijk genegeerd kunnen worden
Zijn ouders, verteerd door verdriet, delen nu deze kleine aanwijzingen die, achteraf gezien, als waarschuwingen klinken.
Mark, haar vader, herinnert zich dat ze steeds donkere kleding ging dragen. Zij, die normaal gesproken zo vrolijk was, werd nu terughoudender .
Zijn moeder vertelt ook over de ongewone dutjes die hij na school doet. En dit opvallende detail:
Ze vertelde me dat ze niet meer van roze hield. Toch was het zijn lievelingskleur.
Zoveel kleine veranderingen, te discreet om op het moment zelf verontrustend te lijken.
De last van intimidatie, die zich uitstrekt tot in het privéleven
Autumn ging naar de Mountain View Elementary School , waar ze volgens haar ouders meerdere keren melding maakte van pesterijen. Ondanks hun waarschuwingen ging de intimidatie door.
