Als je in folklore gelooft, is het misschien een troost om te weten dat de omgekeerde spijl in de trapleuning bedoeld is om te voorkomen dat boze geesten de bovenverdieping van je huis bewonen.
Als je niet bijgelovig bent, dan erger je je waarschijnlijk gewoon aan de asymmetrie die wordt veroorzaakt door de omgekeerde verticale paal, een eigenzinnig detail dat veel historische betekenis heeft.
In de wereld van architectuur en constructie, waar vakmanschap en precisie samensmelten met creativiteit, verweven eeuwenoude tradities en bijgeloof zich vaak in het proces, waardoor praktisch nut een gevoel van mysterie krijgt.
Een van deze fascinerende praktijken is de gewoonte van de timmerman om een baluster of spijl – verticale palen die de leuning ondersteunen – opzettelijk ondersteboven in een trap te installeren.
Hoewel het de uniformiteit van het ontwerp van de trap verstoort, is deze eigenzinnige keuze in feite een traditie met een rijke historische betekenis.
Spirituele betekenis
Volgens de Long Island Press gaan de wortels van dit bijgeloof eeuwen terug, naar een tijd waarin architectuur en spiritualiteit nauw met elkaar verweven waren. Trappen, die fungeerden als verbindingen tussen verschillende niveaus van een gebouw, werden vaak gezien als symbolische bruggen tussen de fysieke wereld en de spirituele of etherische sferen. Binnen dit geloofssysteem werden trappen beschouwd als potentiële paden voor geesten – zowel goede als slechte – die van de ene wereld naar de andere reisden.
Om zich te beschermen tegen de dreiging van kwaadwillige geesten, begonnen timmerlieden een enkele omgekeerde spil te plaatsen in een anders uniforme trapbalustrade. Deze subtiele omkering komt voort uit het geloof dat kwade entiteiten zich alleen in rechte, ononderbroken lijnen konden voortbewegen. Men geloofde dat het verstoren van het patroon met een omgekeerde spijl hen zou tegenhouden om naar boven te gaan en de leefruimtes daarboven te bereiken.
De symbolische imperfectie zou ook zijn overgenomen door religieuze ambachtslieden, om te erkennen dat alleen een goddelijk wezen perfect is. Deze gewoonte diende als een nederige herinnering aan de menselijke feilbaarheid.
