De natuur herinnert ons voortdurend aan haar woeste schoonheid, met meesterlijke vertoningen van ingewikkelde kunstzinnigheid die niet door mensen kan worden gekopieerd.
Haar unieke kunstwerken zijn ook bedoeld om onaangeroerd te blijven, anders wordt het delicate proces van de creaties van de natuur vernietigd…
In tegenstelling tot wat zijn naam doet vermoeden, rouwt de rouwmantelvlinder niet, maar viert hij dat hij een van de langst levende vlindersoorten in Noord-Amerika is.
Deze gevleugelde wonderen – die meestal wel een jaar oud worden – hebben hun naam te danken aan hun fluweelachtige donkere vleugels, die doen denken aan een traditionele mantel die rouwende mensen dragen.
Een rij iriserende blauwe vlekken aan de binnenrand van de vleugel, die wordt omgeven door een heldergele band rond de buitenrand, zorgt voor extra kleur.
Als hun vleugels gevouwen zijn, zien ze eruit als een verkoold stuk schors met een dofwitte band aan de onderkant van hun vleugels.
Deze vliegende insecten behoren tot de borstelvoetvlinders (Nymphalidae), die een sterk gereduceerd eerste paar poten hebben die vaak behaard en borstelachtig zijn, vandaar de naam.
In tegenstelling tot hun verwanten hebben rouwmantelvlinders geen palet voor de nectar van bloemen. In plaats daarvan eten ze liever sap, fruit of de suikerhoudende resten die bladluizen achterlaten.
Biochemische superkracht
Deze vlinders voor alle seizoenen overwinteren als volwassenen in gezellige schuilplaatsen zoals boomholtes, schuurtjes of andere beschermde plekken.
Met hun biochemische superkracht – een natuurlijk antivriesmiddel dat voornamelijk bestaat uit glycerol, een soort suiker – kunnen de vlinders temperaturen tot 80 graden onder nul weerstaan.
En bij extreme hitte gaan ze slapen tot de herfst, wanneer ze weer tevoorschijn komen om zich te voeden, waarbij ze zich volproppen met vet om de komende winter te overleven.
vervolg op de volgende pagina
