Stel je eens een woonkamer voor, ooit gevuld met gelach, levendige discussies en liefdevolle gebaren… nu een bevroren ruimte, waar iedereen in zijn eigen hoekje zit, met zijn blik verdwaald en zijn hart ergens anders. En zo ontstaat wat sommigen het stillekamersyndroom noemen.
Dit fenomeen beschrijft een langzame verbreking van de verbinding tussen twee mensen die onder hetzelfde dak leven. Er wordt niet geschreeuwd of getoeterd , er is alleen een groeiend gebrek aan warmte, aan delen, aan veelbetekenende blikken. Het stel verandert langzaam in twee vreemden die samenwonen .
Een relatie die in stilte verdort
In haar getuigenis zegt deze vrouw:
“Mijn man en ik deelden dezelfde ruimte, maar niet echt ons leven meer. Minder gesprekken, aparte gewoontes en meer quality time samen.”
Het was deze roerloze routine , zonder diepgaande gesprekken of tedere gebaren, die hun band geleidelijk aan deed verzwakken. De bank in de woonkamer is een symbool geworden van afstand in plaats van nabijheid.
Een zware eenzaamheid… zelfs als koppel
Vaak wordt gedacht dat eenzaamheid alleen voorkomt bij alleenstaanden. En toch… Het was de eenzaamheid binnen het koppel die het zwaarst op deze vrouw drukte. Wanneer de tijd die samen wordt doorgebracht, met stilte en onverschilligheid wordt beantwoord, wordt isolatie nog pijnlijker .
vervolg op de volgende pagina
