Ik had nooit verwacht dat ik zou huilen op de bruiloft van mijn stiefzoon. “Alleen echte moeders krijgen een plek vooraan”, zei zijn verloofde tegen me – dus keek ik vanaf de achterkant naar de bruiloft… Totdat mijn zoon zich omdraaide en alles veranderde met zes simpele woorden.

Ik ontmoette Nathan voor het eerst toen hij pas zes was, met grote ogen en dunne ledematen, en zich tijdens onze derde date achter het been van zijn vader verschuilend. Richard had natuurlijk gezegd dat hij een zoon had, maar het zien van dit kleine, gewonde kind veranderde iets in me.

‘Nathan,’ had Richard zachtjes gezegd, ‘dit is Victoria, de dame over wie ik je vertelde.’

Ik knielde neer op zijn niveau en zei: “Hoi Nathan. Je vader zegt dat je van dinosaurussen houdt. Ik heb iets voor je meegebracht.” Ik gaf hem een ​​klein cadeauzakje met een boek over paleontologie.

Ik gaf hem geen speeltje, omdat ik hem wilde laten weten dat ik hem zag als meer dan alleen een kind dat gesust moest worden. Hij glimlachte niet, maar nam de tas aan.

Richard vertelde me daarna dat Nathan wekenlang met dat boek onder zijn kussen sliep.

Dat was het begin van mijn relatie met hem. Het kind had stabiliteit nodig en ik wist precies hoe ik met hem om moest gaan.

Ik heb het niet overhaast en heb geen genegenheid geforceerd. Toen Richard me zes maanden later ten huwelijk vroeg, zorgde ik ervoor dat ik Nathan ook om toestemming vroeg.

“Zou het goed zijn als ik met je vader trouw en bij jullie ga wonen?”, vroeg ik hem op een middag terwijl we samen chocoladekoekjes bakten.

Hij dacht er serieus over na terwijl hij het beslag van een lepel likte. “Wil je nog steeds koekjes met me bakken als je mijn stiefmoeder bent?”

“Elke zaterdag.” En ik hield me aan die belofte, zelfs toen hij een tiener werd en beweerde dat koekjes “voor kinderen” waren.

Toen Richard en ik trouwden, was Nathans biologische moeder al twee jaar weg. Geen telefoontjes, geen verjaardagskaarten. Alleen een gapende afwezigheid die een zesjarige niet kon begrijpen.

Ik heb nooit geprobeerd die leegte te vullen. In plaats daarvan heb ik mijn eigen plek in zijn leven gecreëerd.

Ik was erbij op zijn eerste dag in groep 2, met zijn Star Wars-lunchbox stevig vastgeklemd en er doodsbang uitziend. Bij zijn natuurkunde-olympiade in groep 5, toen hij een brug van ijsstokjes bouwde die zwaarder was dan alle andere in zijn klas. Bij het verwoestende schoolbal op de middelbare school, toen zijn crush met iemand anders danste.

Richard en ik hebben nooit zelf kinderen gekregen. We hebben erover gepraat, maar op de een of andere manier leek het moment nooit rijp. En eerlijk gezegd vulde Nathan ons huis met genoeg energie en liefde voor een gezin dat twee keer zo groot was als wij.

We ontwikkelden met z’n drieën een eigen ritme, bouwden tradities op en maakten grapjes die ons samenbrachten tot een soort familie.

“Je bent niet mijn echte moeder,” zei Nathan ooit tegen me tijdens een verhitte discussie toen hij 13 was en ik hem huisarrest had gegeven omdat hij spijbelde. De woorden waren bedoeld om te kwetsen, en dat deden ze ook.

“Nee,” zei ik, vechtend tegen de tranen. “Maar ik ben er echt.”

Hij sloeg de deur van zijn slaapkamer dicht, maar de volgende ochtend vond ik een grof geschreven ‘sorry’-briefje onder mijn deur door.

We hebben er nooit meer over gesproken, maar er veranderde iets tussen ons. Alsof we allebei erkend hadden wie we voor elkaar waren. We begrepen dat we niet door bloed verbonden waren, maar door iets waar we elke dag voor kozen. Iets wat we niet in woorden konden vatten.

Toen Richard vijf jaar geleden plotseling overleed aan een beroerte, stortte onze wereld in. Hij was pas 53.

Nathan stond op het punt om naar de universiteit te gaan.

“Wat gebeurt er nu?” vroeg hij later, met een zachte stem, net als die van de zesjarige die ik net had ontmoet. Wat hij bedoelde was: Blijf je? Blijf je nog steeds mijn familie?

“Nu komen we er samen wel uit,” zei ik tegen hem, terwijl ik in zijn hand kneep. “Er verandert niets tussen ons.”

En er gebeurde niets. Ik hielp hem door zijn verdriet heen.

Ik deed alles wat Richard voor zijn zoon zou hebben gedaan.

Ik betaalde Nathans inschrijfgeld voor de universiteit, was aanwezig bij zijn diploma-uitreiking en hielp hem met het kopen van werkkleding toen hij zijn eerste baan kreeg.

Op de dag van zijn afstuderen gaf Nathan me een klein fluwelen doosje. Daarin zat een zilveren ketting met een hanger met de tekst ‘Strength’.

“Je hebt nooit geprobeerd iemand te vervangen,” zei hij met stralende ogen. “Je bent er gewoon en hield toch van me.”

Ik droeg die ketting elke dag daarna. Zelfs op de dag van zijn bruiloft.

De ceremonie vond plaats in een prachtige wijngaard, met alleen maar witte bloemen en perfecte verlichting. Ik was er vroeg. Ik droeg mijn mooiste jurk en Nathans ketting.

In mijn tas zat een klein geschenkdoosje met zilveren manchetknopen, gegraveerd met de tekst: “De jongen die ik heb opgevoed. De man die ik bewonder.”

Ik stond de bloemstukken te bewonderen toen Melissa dichterbij kwam.

Ik had Nathans verloofde al een paar keer ontmoet. Een mondhygiëniste met een perfect gebit en een nog perfecter gezin. Twee ouders die na dertig jaar nog steeds getrouwd waren. Drie broers en zussen die allemaal binnen dertig kilometer van elkaar woonden. Elke zondag samen eten.

vervolg op de volgende pagina