Ik ben Lara, 30 jaar oud, een alleenstaande moeder die een fulltimebaan en constante eisen combineert. Ik ben bijvoorbeeld een dienblad vol breekbaar glas aan het balanceren, dat altijd op één stap afstand van breken staat.
Mijn zoon Ben betekent alles voor mij.
Onze babysitter, Ruby, is 21: ze is lief, rustig en heeft het soort aanwezigheid waardoor Ben zich meteen op zijn gemak voelt.
Ze was mijn reddingslijn. Als er iets op mijn werk was, belde ik haar als eerste. Ik had er alle vertrouwen in.
Tot die vrijdag.
Het eerste teken was een gemiste oproep van een onbekend nummer. Toen nog een. Ik reikte naar mijn koffie toen de telefoon weer oplichtte en mijn instinct me vertelde dat ik moest opnemen.
“Mama?”, klonk Bens stem nauwelijks hoorbaar.
“Ben? Wat is er aan de hand?”
Er viel een stilte. Even ademhalen. Toen een stilte die eindeloos leek te duren.
“Ik ben bang,” zei hij zachtjes, zijn stem trilde en klonk onregelmatig.
“Waar is Ruby, lieverd? Wat is er aan de hand?”
“Ik weet het niet… ze stond, en toen niet meer.”
“Wat bedoel je? Is ze gevallen?”
“Ik denk het wel. Ik heb geprobeerd haar wakker te maken, maar ze beweegt niet.”
Er ontstond paniek.
“Waar ben je nu?”
“Ik zit in de kast… Ik wist niet wat ik anders moest doen. Het glas dat ze vasthield is omgevallen. Ze beweegt niet. Haar ogen… ze zijn open, maar niet goed.”
Ik reed alsof ik de tijd kon terugdraaien door nog harder op het gaspedaal te drukken.
Toen ik onze straat inreed, zag alles er normaal uit. Toch.
Ik gooide de voordeur open.
“Ben?! Mama is hier!”
Ik vond hem opgerold in de gangkast, zijn knuffeldinosaurus vastgrijpend alsof het een reddingslijn was. Zijn knieën waren opgetrokken en zijn vingertjes trilden. Ik liet me vallen en sloot hem in mijn armen.
