Toen ik luiers in de rugzak van mijn tienerzoon vond, was ik sprakeloos. Toen ik hem na school volgde, kreeg ik rillingen van wat ik zag. Het dwong me ook om een waarheid over mezelf onder ogen te zien die ik jarenlang had ontweken.
Mijn wekker ging om 5:30 uur, zoals de afgelopen tien jaar elke werkdag. Ik douchte, kleedde me aan en beantwoordde e-mails voordat de zon opkwam.
Om 7:00 uur ’s ochtends stond ik in de keuken koffie te zetten, terwijl ik ondertussen de vergaderingen van die dag doornam.
“Goedemorgen, mam,” mompelt Liam terwijl hij in zijn schoolstrui de keuken binnen schuifelt.
Een jongen staat in een keuken | Bron: Midjourney
“Goedemorgen lieverd,” zei ik terwijl ik een bordje geroosterd brood naar hem toe schoof. “Vergeet niet dat je vandaag een geschiedenistoets hebt.”
Hij knikte en richtte zijn blik op zijn telefoon.
Dit was onze routine.
Korte ochtendgesprekjes, snel afscheid nemen en daarna ging ik aan de slag bij MBK Construction. Het was het bedrijf dat mijn vader van de grond af aan had opgebouwd.
Toen hij drie jaar geleden stierf, beloofde ik mezelf dat ik hem trots zou maken. Ik besloot dat het bedrijf onder mijn leiding zou floreren, wat het ook zou kosten.
Een vrouw die op haar laptop werkt | Bron: Pexels
Eerlijk gezegd, wat ik nodig had, was mijn huwelijk.
Tom kon het niet verdragen om getrouwd te zijn met iemand die veertien uur per dag werkte.
“Jij bent getrouwd met dit bedrijf, niet met mij”, zei hij de avond dat hij vertrok.
Misschien had hij wel gelijk. Maar als hij echt van mij hield, zou hij dit gedrag accepteren als onderdeel van wie ik ben.
In plaats daarvan vond hij iemand die hem op de eerste plaats zette. Goed voor hem. Ik had een nalatenschap die ik moest beschermen.
Een man die wegloopt | Bron: Midjourney
En ik had ook Liam. Mijn vrolijke, aardige zoon die de scheiding overleefde zonder verbitterd te raken.
Op zijn vijftiende was hij al langer dan ik, hij had de ontspannen glimlach van zijn vader en ik had dezelfde vastberadenheid als ik. Als je hem ziet opgroeien tot een jongeman, dan zijn alle offers de moeite waard.
Maar de laatste tijd is er iets mis. Hij was stiller en meer afgeleid. Toen ik vorige week aan het eten was, betrapte ik hem erop dat hij naar iets staarde.
“Aarde aan Liam,” zei ik, terwijl ik mijn hand voor zijn gezicht zwaaide. “Waar ben je gebleven?”
Hij knipperde met zijn ogen en schudde zijn hoofd. “Sorry. Ik zat gewoon even na te denken.”
“Wat voor dingen? School? Een meisje?”
“Het is niks, mam. Ik ben gewoon moe.”
Een jongen zit aan tafel voor het avondeten | Bron: Midjourney
Je laisse tomber. Les adolescents ont besoin d’espace, n’est-ce pas ? C’est ce que disent tous les livres sur l’éducation des enfants.
Mais j’ai commencé à remarquer d’autres choses.
Il était toujours sur son téléphone, envoyant des textos à quelqu’un, puis cachant rapidement l’écran quand je passais près de lui. Il a commencé à demander à marcher jusqu’à l’école au lieu de me laisser le conduire.
Et puis il a commencé à garder la porte de sa chambre fermée. Tout le temps.
Je me suis dit que c’était juste l’intimité normale d’un adolescent. Jusqu’à ce que Rebecca appelle.
Un téléphone sur un bureau | Source : Pexels
“Kate ? C’est Rebecca, le professeur d’anglais de Liam.”
“Tout va bien ?” J’ai demandé, en berçant le téléphone entre mon oreille et mon épaule pendant que je signais un contrat.
“Je suis inquiète pour Liam. Ses notes ont chuté de façon significative au cours du dernier mois. Il a manqué deux interrogations, et hier, il n’était pas du tout en classe, même si le bureau des présences l’a noté présent pour la journée.”
