Waarom lijken sommige mensen altijd uit de pas te lopen in hun relaties, niet in staat hun emoties te uiten of hun vertrouwen te geven? Waarom vermijden anderen intimiteit, of voelen ze zich ongemakkelijk als anderen gelukkig zijn? Achter deze soms verontrustende gedragingen schuilt een oude, vaak stille wond: die van een jeugd zonder genegenheid.
Gebrek aan liefde in de kindertijd: een blijvende indruk
Als we het over jeugdtrauma’s hebben, denken we soms aan zichtbare trauma’s . Toch kan emotionele leegte , hoe discreet ook, een diepgewortelde indruk achterlaten . Een kind heeft liefde nodig, net als zuurstof, om te leven . Zonder deze warmte leert het kind om in de kou te groeien, en deze aanpassing wordt op volwassen leeftijd een emotionele handicap .
Gebrek aan empathie: wanneer het hart verhardt
Opgroeien zonder genegenheid is als leren lopen in het donker. Een kind dat geen tekenen van liefde ontvangt , zal moeilijk het vermogen ontwikkelen om liefde te geven. Soms wordt hij ongevoelig voor het lijden van anderen, niet uit kwaadaardigheid, maar door een gebrek aan emotionele bagage . Altruïsme ontstaat vaak uit ontvangen liefde: als die liefde er niet is, is het net als koken zonder de basisingrediënten . Resultaat ? Een emotionele kilheid , soms verward met onverschilligheid.
Aanhoudende schaamte: een diepgeworteld kwaad
Een kind dat zich niet geliefd voelt, twijfelt aan zijn eigen waarde . Hij draagt een diepe schaamte in zich, namelijk het geloof dat hij “te veel” is . Deze misvatting kan hem tot in zijn volwassenheid achtervolgen, zijn ambities beknotten, zijn relaties schaden en het gevoel voeden dat hij niet aan de verwachtingen voldoet . Het is bijna alsof een innerlijke stem, geërfd uit het verleden, hem voortdurend influistert dat hij het geluk niet verdient.
vervolg op de volgende pagina
