Wanneer het dagelijks leven de overhand neemt en tederheid schaars is, stellen sommige mensen zichzelf serieuze vragen. Dit geldt ook voor Rebecca (51), die al twintig jaar haar leven deelt met een 70-jarige man. Hoewel hun leven op papier perfect in balans lijkt – een comfortabel huis, onafhankelijke kinderen, stabiliteit – is de emotionele realiteit heel anders.
Al tien jaar zijn er geen tedere gebaren meer, geen spontane uitbarstingen, geen momenten meer die we samen delen. Hun band is veranderd in een hartelijk samenleven, maar verstoken van intimiteit . “Ik voel geen emotionele of fysieke verbondenheid meer”, vertrouwt ze toe. Ondanks haar herhaalde pogingen om de band nieuw leven in te blazen, blijft haar partner ongevoelig voor elke wens tot toenadering .
Een onzichtbare, maar zware eenzaamheid
Toch ontbreekt het Rebecca materieel aan niets. Diep vanbinnen blijft er een emotionele leegte bestaan . Ze voelt zich alleen, alsof ze losgekoppeld is van haar eigen relatie. “Op haar 51e wil ik zo niet langer leven,” legt ze uit. Ze is langzaam tot dit besef gekomen, terwijl ze de jaren ongewijzigd voorbij heeft zien gaan.
Geconfronteerd met dit aanhoudende gebrek, neemt ze een onverwacht besluit: ze meldt zich aan bij een discrete datingsite , in de hoop daar een beetje aandacht en tederheid te vinden.
Een ontmoeting die vergeten emoties wakker maakt
Na een aantal gesprekken zonder vervolg ontmoet ze een 46-jarige man, eveneens op zoek naar oprechtheid. De klik is er meteen: natuurlijke dialogen, veelbetekenende blikken, aandachtige gebaren . Rebecca herontdekt een gevoel waarvan ze dacht dat het verdwenen was: gezien, gehoord en begeerd worden om wie ze is.
Ze zegt dat deze gedeelde momenten haar zelfvertrouwen teruggeven. “Ik heb een zekere balans gevonden, ook al is deze situatie verre van ideaal”, geeft ze toe.
Een goed bewaard geheim… maar tegen welke prijs?
Het leiden van dit dubbelleven leek haar niet zo moeilijk. Haar parttime baan en simpele voorwendsels (winkelen, uitgaan, afspraken) stelden haar in staat om discreet deze man te vinden die een leegte vulde die te zwaar was geworden om te dragen .
Schuldgevoel? Soms aanwezig, maar snel overschaduwd door deze nieuwe impuls. “Ik zeg tegen mezelf dat ik het nodig heb om me goed te voelen,” geeft ze toe.
Een periode die bevorderlijk is voor het stellen van vragen
De feestdagen, vaak een tijd van persoonlijke afrekening, hebben dit gevoel van vervreemding versterkt. “Ik wou dat ik met Kerstmis bij hem had kunnen zijn,” vertrouwt Rebecca me toe. “Maar ik weet dat ons geplande uitje later me de troost zal bieden die ik nodig heb.”
Maar ondanks deze ontsnapping blijft de leegte in haar relatie bestaan. Ze leeft tussen twee werelden: de gehechtheid aan een verleden en de behoefte aan een levendiger heden .
