Een simpele vergissing, een hart dat stopt met kloppen, en dan leegte… Dit is wat een doodverklaarde man bijna drie minuten lang meemaakte, voordat hij weer tot leven kwam. Wat hij vervolgens aan zijn vriend vertelt, is even intrigerend als verontrustend. Hoewel hij zegt dat hij iets zag wat op de hel leek, was het niet zozeer het lijden als wel de afwezigheid van alles wat hem trof. Een aangrijpende duik in een ervaring aan de rand van het leven.
Een klinische dood van drie minuten… en dan de terugkeer
Het verhaal begint tijdens een noodgeval. Na drugsgebruik zakt een man in elkaar en wordt hij met de ambulance afgevoerd. In de ambulance stopt zijn hart. Het medische team probeert hem te reanimeren, maar zonder veel hoop: bijna drie minuten lang lijkt alles verloren.
Maar tegen alle verwachtingen in begint zijn hart weer te kloppen. Hij komt bij, gedesoriënteerd, overstuur… maar levend.
Een getuigenis van een geliefde
Het is een van zijn vrienden die het huiveringwekkende verhaal vertelt van wat de man hem toevertrouwde. In zijn eigen woorden herinnert hij zich dat hij het gevoel had te zweven, alsof hij onder ijskoud water was. Het was donker, heel donker. Hij was niet bang en had geen pijn. Maar hij wist dat hij niets zag, niets voelde, behalve die doordringende kou. Geen licht aan het einde van de tunnel. Alleen een koude, stille en diepe leegte.
“Het was als de hel… maar dan zonder pijn”
Deze getuigenis maakte een onuitwisbare indruk op hem. Liggend in zijn ziekenhuisbed reflecteerde de man op de ervaring en trok een persoonlijke conclusie: wat hij had meegemaakt was een soort hel, een glimp ontdaan van alle emotie, van alle menselijkheid. Een soort stille waarschuwing, een waarschuwing.
Zijn vriend vertelt dat hij deze ervaring zag als een stimulans om zijn leven te veranderen. De trigger was echter van korte duur. De man bleef na deze episode niet lang nuchter.
Een gedeelde ervaring die resoneert
Het verhaal werd gedeeld op Reddit, waar veel mensen reageerden. Sommigen vertelden soortgelijke herinneringen. Een vrouw herinnerde zich een droom die haar moeder had gehad: ze werd wakker in een brandende kamer, vol geschreeuw, ervan overtuigd dat ze zelf de hel had gezien.
Deze getuigenissen, hoewel zeer persoonlijk, roepen vragen op over wat er zou kunnen gebeuren tijdens een bijna-doodervaring. Is het het gevolg van een zuurstoftekort in de hersenen? Een simpele hallucinatie? Of een boodschap uit het onderbewustzijn… of van het hiernamaals?
Zouden we daar een bericht moeten zien?
Vanuit wetenschappelijk perspectief fascineren bijna-doodervaringen (BDE’s) mensen al lang. Uit het lichaam zweven, gloeiende tunnels, vage herinneringen of huiveringwekkende visioenen: beschrijvingen variëren van persoon tot persoon, maar ze delen allemaal één verontrustende overeenkomst: het gevoel dat “de werkelijkheid echter is dan de werkelijkheid”.
