Wat ooit begon als een klein blokje kauwgom bij de kassa, groeide uit tot een cultureel icoon dat generaties verbond. Bazooka kauwgom – herkenbaar aan de felle kleuren, vierkante vorm en natuurlijk het stripje van Bazooka Joe – was meer dan zomaar snoep. Het was een stukje jeugd dat nog steeds ergens in het collectieve geheugen van velen voortleeft.
Je vond het werkelijk overal: bij de buurtsuper, op het schoolplein of gewoon in je jaszak, tussen knikkers en kruimels. De geur, die kunstmatig zoet en bijna chemisch aandoende mix van suiker en plastic, was meteen herkenbaar. Eén hap en je was weer even terug in die tijd waarin alles draaide om ruilen, lachen en het verzamelen van mopjes die zelden echt grappig waren.
Iedereen kende het gevoel van het openvouwen van dat knisperende papiertje. Soms las je de strip voor jezelf, soms hardop voor je vrienden.
De mopjes sloegen meestal nergens op, maar dat deed er niet toe. Het was dat kleine ritueeltje – het lezen, het lachen, het kauwen – dat het moment zo speciaal maakte.
De smaak was fel en intens, maar verdween al snel in een taaie massa die nauwelijks nog smaak had. Toch klaagde niemand. Want het ging nooit om de smaak alleen.
Het ging om het gevoel dat erbij kwam kijken: het gevoel van erbij horen, van jong zijn, van zorgeloze middagen met plakhanden en een hoofd vol fantasie.
Wie deze kauwgom ooit heeft geproefd, weet hoe het voelde om met volle mond te proberen te praten terwijl je stripje nog tussen je vingers zat.
Bazooka was een stukje kindertijd in elke hap, een herinnering verpakt in roze-blauw papier met een knipoog van Bazooka Joe zelf.
