AD
De foto stamt uit de jaren zeventig. Een periode waarin het uiterlijk niet werd gedicteerd door algoritmes of influencer-trends. De natuurlijke uitstraling van de meisjes laat zien hoe weinig druk er was om perfect te zijn. Geen sportschoollichamen of streng dieetregime, maar slank door fietsen naar school, buitenspelen en boterhammen met kaas.
Hun zelfbeeld was niet gevormd door commentaren onder foto’s, maar door familie, klasgenoten en vertrouwde volwassenen. Geen selfiehouding, geen obsessieve behoefte aan goedkeuring van onbekenden. Gewoon zijn wie je bent, in plaats van iemand willen lijken die je nooit zult zijn.
Het is dat contrast met vandaag dat zo hard binnenkomt. De rust op die oude foto voelt haast onwerkelijk vergeleken met de constante prikkels van nu. Jongeren zijn vandaag vaak overprikkeld, zichzelf aan het vergelijken, op jacht naar digitale erkenning die nooit voldoende is. Alles moet mooier, beter, opvallender.
Veel mensen die die periode hebben meegemaakt, kijken er met weemoed op terug. Niet omdat alles toen perfect was, maar omdat de basis simpeler voelde. Minder uiterlijk vertoon, meer echte momenten. De tijd waarin je nog gewoon buiten speelde tot het donker werd, zonder dat iemand wist waar je was – en dat was oké.
Wat verloren lijkt gegaan, is de oprechtheid. Geen poses voor de camera, maar pure spontaniteit. Geen zorgen om hoe je overkomt, enkel zorgen over hoe laat het avondeten was. Die vanzelfsprekende vrijheid is iets wat velen nu zouden willen terughalen, al was het maar voor een dag.
