Een roeping geboren uit een gebaar van mededogen
Claire zette haar medische studie voort. Ze werd cardioloog en studeerde cum laude af. Elke dag, in hetzelfde ziekenhuis waar ze behandeld was, zorgde ze voor haar eigen patiënten. Ze weigerde op te geven, zelfs niet bij de meest complexe gevallen. Want diep vanbinnen wist ze dat een simpele blik, een woord, een uitgestoken hand een hart kon doen herleven.
Jeanne stierf vredig op een lentedag. Tijdens de begrafenis hield Claire diezelfde geborduurde zakdoek in haar handen. Haar eerbetoon was eenvoudig, maar ontroerend:
Ze was geen dokter. Maar ze genas meer harten dan wie dan ook. Omdat ze bood wat de geneeskunde soms vergeet: hoop.
Sindsdien prijkt bij de ingang van de kinderafdeling een plaquette met zijn naam:
“Jeanne Martin Room – een eerbetoon aan degene die harten weer tot leven brengt.”
Omdat het soms maar één persoon nodig is om iemands leven te veranderen.
