-
Onafhankelijkheid in het extreme
Doordat je als kind geen ondersteuning hebt gehad, denk je dat je alles alleen moet oplossen. Het resultaat? Het onvermogen om hulp te vragen, alsof het risico bestaat dat je op iemand vertrouwt . Een overlevingsstrategie die een manier van leven is geworden.
-
Kwetsbaar zelfbeeld
Wanneer er een gebrek is aan ouderlijke liefde, kan het kind het gevoel krijgen dat hij of zij de aandacht niet waard is. Dit gevoel, zelfs als het begraven wordt, beïnvloedt de volwassene: moeite om voor zichzelf op te komen, voortdurende twijfels en een aanhoudend gevoel niet op je plek te zijn . Een stil gewicht dat het zelfvertrouwen ondermijnt.
-
Een constante zoektocht naar erkenning
De blik van anderen wordt een reddingslijn. Deze volwassenen hebben er vaak behoefte aan om gezien, gehoord en gewaardeerd te worden. Niet uit trots, maar om een oude emotionele leegte te verzachten . Alsof elk belonend woord bedoeld was om een oude fout te herstellen.
-
Een pessimistische kijk op het leven
Zonder aanmoediging, zonder troost, leert het kind wantrouwend te zijn. Als volwassenen verandert dit wantrouwen in pessimisme: het idee dat niets goeds blijvend is, dat succes alleen voor anderen is weggelegd. Een innerlijke grens die moeilijk te overschrijden is.
-
Een bijtende humor als een schelp
Sarcasme wordt een beschermingsmiddel. In plaats van de angst toe te geven, wuift men die angst weg met een snijdende grap. Achter dit grappige masker schuilt vaak de angst om gekwetst te worden… of in de steek gelaten te worden.
-
Complexe romantische relaties
Wanneer genegenheid in de kindertijd ontbreekt, kan intimiteit stressvol worden. Gevolg: bindingsangst, zelf-sabotage of moeite met vertrouwen. Het hart wil liefhebben, maar het verstand blijft op zijn hoede .
-
De behoefte om voor anderen te zorgen
Terwijl sommigen de patronen herhalen, doen anderen precies het tegenovergestelde. Omdat ze tekorten hebben ervaren, worden deze volwassenen beschermers. Ze willen anderen bieden wat ze zelf nooit hebben gekregen: luisteren, aanwezigheid, tederheid. Een genereuze benadering, maar vaak emotioneel belastend.
-
Instabiliteit in toezeggingen
Gebrek aan emotionele referentiepunten kan ertoe leiden dat mensen moeite hebben met het nakomen van beloftes of het stellen van duidelijke grenzen. Het is niet een gebrek aan wil, maar een gebrek aan rolmodel. We bewegen ons tastend voort, vaak zonder kompas.
vervolg op de volgende pagina