Facebook / Turbulence
Toen bij haar zoon Max autisme werd vastgesteld, gebruikte ze dezelfde overlevingsmentaliteit: “Je moet rouwen om wat er niet is”, zei ze. “Maar focus op wat er wel is. Dat is wat ik met mijn zoon heb gedaan.”
Ze sloot zich aan bij inclusieve gemeenschappen, kwam in contact met ouders met allerlei achtergronden en nam Max zelfs mee op “oefentripjes” naar het politiebureau, voor het geval dat.
“Er waren veel zwarte autistische jongens in onze kring, en het was zo belangrijk voor de moeders om hen te leren dat ze hun handen uit hun zakken moesten houden als de politie kwam”, zei ze.
Nog steeds de dagen tellen
Elk jaar herdenkt Herfkens de achtste verjaardag van het ongeluk. Ze drinkt wat water. Ze koopt een cadeautje voor zichzelf.
“Ik vind het leuk om mezelf te verwennen”, zegt ze met een glimlach. “Daar ben ik goed in.”
Haar trauma is nooit helemaal verdwenen. Ze vermijdt om achter andere passagiers te zitten in het vliegtuig. Vietnamees eten kan nog steeds flashbacks oproepen. Maar ze is nooit gestopt met overleven.
Zelfs Hollywoodproducenten konden haar verhaal niet helemaal begrijpen – ze wilden het meer over haar maken.
Annette today / Facebook
“Ik denk echt dat ik het heb overleefd omdat ik mezelf heb overwonnen”, zei ze. “Als je je ego opzij zet, komt je instinct naar boven en kun je dingen bereiken.”
Tot op de dag van vandaag is de jungle, waar ze alles verloor, haar toevluchtsoord.
“Het is sindsdien mijn ‘veilige plek’ geweest”, legde ze uit.
Want voor Annette Herfkens is overleven niet iets wat je op een bepaald moment doet. Het is een manier van denken. Een manier van leven. Een les in verlies – en in het zien van het licht door de bladeren.
