Katja overleefde. Later werd ze overgebracht naar een revalidatiecentrum. Maria Ivanovna bezocht haar elke dag, bracht compote, geraspte appels en vertelde verhalen over het leven, alsof ze deze wereld voor het meisje opende. En toen nam ze haar volledig onder haar hoede.
Een jaar later stond Katja, gekleed in een nette schooljurk en met een medaille op haar borst, op het podium. In het publiek zat een grijze vrouw met een zakdoek in haar handen, haar ogen glinsterend van de tranen. Het publiek applaudisseerde staand. Zulke verhalen gebeuren zelden, maar ze gebeuren wel.
De jaren verstreken. Katja groeide op en studeerde cum laude af aan de medische faculteit. Op de dag van de diploma-uitreiking ontving ze een certificaat voor haar bijzondere doorzettingsvermogen en hulp aan weeskinderen. ’s Avonds zette ze thuis kamillethee en zat ze naast Maria Ivanovna, haar redder.
– Oma, ik heb toen, op de afdeling, nooit de tijd gehad om het je te vertellen… Dank je wel. Voor alles.
De oude vrouw glimlachte zachtjes en streek met haar gerimpelde hand door Katja’s lichte haar.
— Ik kwam toen alleen maar om de vloer te dweilen… Maar het bleek mijn lot te veranderen. Dus het moest zo zijn.
Katja omhelsde haar stevig.
— Nu ga ik werken waar ik ooit gered werd. In hetzelfde ziekenhuis. Ik wil net als jij zijn. Zodat niemand zou weigeren of wegkijken… Zodat kinderen zouden weten: zelfs als je alleen bent, ben je nog steeds belangrijk voor iemand.
In het voorjaar overleed Maria Ivanovna. Rustig, vredig, in haar slaap, alsof ze na een lange dag gewoon was ingedommeld. Op de begrafenis hield Katja diezelfde geborduurde zakdoek in haar handen. In haar afscheidsrede zei ze:
— Het hele ziekenhuis kende deze vrouw. Ze was geen dokter. Maar ze redde meer levens dan wie dan ook. Omdat ze geen medicijnen gaf, maar hoop.
Later verscheen bij de ingang van de kinderafdeling van diezelfde kliniek een bordje:
“De afdeling vernoemd naar Maria Ivanovna – de vrouw die harten weer tot leven bracht”
Katja werd hartchirurg. En elke keer dat ze met een moeilijk geval te maken kreeg, herinnerde ze zich de blik van die oude verpleegster. Zelfs als de kans klein was, begon ze te vechten. Want ergens diep in haar ziel wist ze: wonderen gebeuren. Als er maar één iemand in je gelooft.
En dit geloof is sterker dan pijn, diagnose en dood.
