“Dank je. Ik had nooit gedacht…”
“Sorry dat ik aarzelde,” streek hij over haar haar. “Ik had me nooit kunnen voorstellen dat mijn familie zo zou zijn.”
“Wil je echt een kind?”, vroeg ze.
“Natuurlijk. En jij?”
“Ik heb ervan gedroomd.”
Een jaar later arriveerde de kleine Sofia. De relatie met de familie bekoelde, maar werd eerlijker. De huur van oom Nikolai’s appartement dekte de kosten van hun groeiende gezin.
Op een dag kwam Galina op bezoek. Ze bleef wat ongemakkelijk in de hal staan voordat ze haar een bundeltje gaf.
“Babykleertjes gevonden,” mompelde ze. “Ik dacht dat Sofia ze wel kon gebruiken.”
Hun huwelijk, op de proef gesteld door de hebzucht van familieleden, werd alleen maar sterker. Vasily en Snezhana leerden wat echte familie betekende: voor elkaar opkomen, ongeacht de storm. ’s Avonds stopten ze Sofia in bed en wisselden ze vaak een vriendelijke glimlach uit, wetende dat echte rijkdom niet bestaat uit appartementen, maar uit de moed om hun kleine wereld te beschermen. Zelfs Galina gaf toe: de familie van haar zoon was het beste wat hem ooit was overkomen.
