Maar het is niet zozeer de brutaliteit van de gebeurtenis die schokkend is, maar eerder wat de paus enkele dagen voor zijn dood vertelde.
Een simpele spijt, maar geladen met symboliek
Op Witte Donderdag besloot paus Franciscus, verzwakt, toch een bezoek te brengen aan de gevangenen in een Romeinse gevangenis. Het gebaar dat hij elk jaar maakte om de voeten van gevangenen te wassen, kon deze keer niet worden voltooid. En dat is precies wat hij aan zijn dokter toevertrouwde, bijna als een discrete, maar betekenisvolle bekentenis.
“Deze keer lukte het me niet…”, fluisterde de Paus tegen zijn dokter. Deze woorden, van grote eenvoud , bevatten een diep spijtgevoel. Omdat dit ritueel, dat is overgenomen van Jezus, die de voeten van zijn discipelen waste, voor Franciscus de essentie van het christelijk geloof belichaamt: dienstbaarheid aan anderen, nederigheid en broederschap.
Een paus tot het laatste moment
Ondanks zijn kritieke gezondheidstoestand was Franciscus vastbesloten om paus te blijven tot het einde. Hij weigerde zijn taken te verzaken, zelfs toen hij verzwakt was. Zijn arts getuigt vol bewondering: “Hij wilde tot het laatste moment naar huis om paus te zijn… Hij heeft ons niet teleurgesteld. »
Deze moed, deze trouw aan zijn missie en dit laatste mislukte gebaar getuigen van de diepte van de mens achter de religieuze figuur. Tot het einde toe zal paus Franciscus een Kerk belichamen die zich richt op de mensheid, op de vergeten, op de onzichtbaren .
vervolg op de volgende pagina
