Jason wuifde het altijd weg.
“Lucy is gewoon een beetje onhandig. Dat is ze al haar hele leven.” Maar het was moeilijk om me niet weggecijferd te voelen, vooral als ze hem op vreemde tijden sms’te en me als een voetnoot in haar band met hem behandelde.
ADVERTENTIE
Dus toen Lucy me uit het niets een berichtje stuurde met de vraag of ik model wilde staan voor haar fotografieproject, was ik verbijsterd. Jason was net zo verrast.
“Misschien probeert ze een poging te wagen?” opperde hij. Ik wilde dat graag geloven.
We gingen samen naar het huis van haar familie – een statige, verzorgde plek waar ik me vanaf het moment dat we aankwamen niet op mijn gemak voelde. Toch glimlachte ik en hoopte ik op het beste.
Die hoop verdween snel.
Alleen ter illustratie
Haar moeder en zus begroetten Jason met de grapjes over “onze toekomstige schoonzoon”.
Ik dacht dat ik het verkeerd had gehoord. Maar ze gingen door. “We dachten altijd dat Lucy met hem zou eindigen,” zei haar moeder nonchalant.
Haar zus viel haar bij: “Aardig van haar om in te grijpen.” Alsof ik slechts een vervanger was totdat Lucy weer opeiste wat “van haar” was.
Lucy zei geen woord om hen te corrigeren.
Ze bleef foto’s maken en deed alsof alles normaal was. Jason, die zich duidelijk ongemakkelijk voelde, bleef ook stil.
Op de terugweg hing er een diepe stilte tussen ons. Toen we terugkwamen, verbrak Jason die eindelijk. “Dat was raar, hè?” Ik knikte.
“Ze maakten maar een grapje,” voegde hij er zwakjes aan toe, hoewel we allebei wel beter wisten. Hij verdween onder de douche en liet me alleen achter met mijn gedachten.
De volgende ochtend kreeg ik een telefoontje van Jasons zus, Madeline. Zij was de enige in de familie die mij ooit echt had geaccepteerd.
vervolg op de volgende pagina
