— Hoe heet je?
— Paul , antwoordde hij met een bijna onverstaanbare stem.
De vergeten smaak van menselijke warmte
Het gezicht van het kind klaarde op toen appeltaart ter sprake kwam. Zonder aarzelen volgde hij Jeanne naar de keuken. Een paar minuten later verslond hij een lekker, nog warm stuk. Tussen de happen door mompelde hij:
—Mijn moeder maakte vroeger zulke taarten… voordat ze verdween. Ik ben nog steeds naar haar op zoek.
Er viel een zware stilte. Jeanne , ontroerd, streek zachtjes over zijn schouder:
— Eet, mijn kleintje. Je zult haar uiteindelijk wel vinden, daar ben ik zeker van.
Maar plotseling verbrijzelde het dichtslaan van de voordeur dit kwetsbare moment. Charles en Hélène waren net terug.
Een begraven verleden dat weer opduikt
Charles kwam dichterbij, zichtbaar overstuur:
“Wie is deze jongen? Waarom heb je hem hier gebracht?
” “Hij had honger. Ik heb hem gevoerd, dat is alles,” antwoordde Jeanne kalm . Maar Charles
‘ harde toon deed Paul huilen . Hij zette zijn halflege bord neer: “Ik ga weg…”
Toen greep Hélène in. Ze sprak zachtjes tegen het kind en probeerde hem te begrijpen. Met een trillend gebaar haalde Paul een oude foto uit zijn zak. Er stond een stel op… en een vrouw die Hélène meteen herkende: zijn dochter Claire .
“Het is haar…” fluisterde ze met tranen in haar ogen.
“Ze is onze dochter!” voegde Charles eraan toe , bleek als een laken.
Bloedbanden, sterker dan de tijd
Paul vertelde hun alles. Hoe hij bij een autoritaire grootvader woonde. Hoe hij deze foto had ontdekt, met een adres erop gekrabbeld. Hij was op pad gegaan, gedreven door de immense hoop zijn moeder te vinden.
Maar de waarheid was pijnlijk. Hun dochter, Claire , was kort na hun terugkeer omgekomen bij een tragisch ongeluk. Het echtpaar, gebroken door het verlies, had nooit geweten dat ze een kind had.
—En je vader? vroeg Charles .
—Zes maanden begraven, antwoordde Paul .
Er viel een stilte. Toen pakte Helen zachtjes de hand van de jongen.
—Je bent nu thuis.
vervolg op de volgende pagina
