Halverwege het diner verraste Ben iedereen met een late verjaardagskaart. Dit gebaar, iets wat hij nooit had gedaan toen we getrouwd waren, trok mijn aandacht… en die van Lisa.
De vraag die alles aan de orde stelde
Later die avond stelde Lisa me een vraag die onschuldig leek, maar een belangrijke betekenis had: “Ben vertelde me dat hij niet zo goed is in verjaardagen… Is dat een gewoonte van hem?”
Zonder vijandigheid antwoordde ik eerlijk: “Ja, dat was zijn stijl. Ik ben eraan gewend geraakt.”
Pas veel later, toen ik thuis was, bereikte haar bericht me. Lisa wilde weten: “Denk je dat Ben kan veranderen? Deze kleine gebaren betekenen veel voor me.”
Een eerlijk, maar noodzakelijk antwoord
Toen ik zijn bericht las, voelde ik een mengeling van medeleven en frustratie. Oprecht antwoordde ik: “Na dertien jaar is hij voor mij nog steeds niet veranderd. Misschien zal dat bij jou wel anders zijn.”
Dat was ons laatste gesprek. Een paar maanden later belde Ben me om te vertellen dat ze uit elkaar gingen, omdat Lisa hem constant bekritiseerde om zijn gebrek aan aandacht.
vervolg op de volgende pagina
