Alleen ter illustratie
Ze hadden voorgerechten die ik niet kon uitspreken, flessen wijn die de ober uit een speciale kist moest halen. Je schoonvader kreeg de wagyu-steak die letterlijk onder de gouden vlokken zat.
“En jij?” vroeg ik, terwijl ik al ineenkromp.
“Oh, ik heb alleen pasta en water gegeten. Ik had niet echt honger.”
Slimme vrouw. Beperk de schade.
“En wat gebeurde er toen?”
Nou, toen de rekening kwam, was het alsof je naar een toneelstuk zat te kijken waarvan iedereen zijn tekst kende. Je schoonmoeder herinnerde zich plotseling dat ze haar tas thuis had laten liggen. Je schoonvader klopte op zijn zakken en deed alsof hij zag dat zijn portemonnee in de auto lag.
“Ik wist het,” kreunde ik.
“Je zwager, Tyler, beweerde dat hij even bij zijn babysitter moest kijken, en zijn vrouw volgde hem. Een voor een verdwenen ze allemaal, waardoor ik daar zat met een rekening van meer dan $ 1500.”
“Mam!” riep ik bijna. “Zeg dat je dat niet betaald hebt!”
“Natuurlijk niet,” zei ze, te kalm. “Ik heb de ober geroepen en een dessert besteld.”
“Jij wat?”
De chocoladesoufflé. En een glas van hun duurste port. De ober keek verward, maar ik glimlachte en zei dat ik nog steeds aan het vieren was.
Ik kon mijn oren niet geloven.
“Maar… ik snap het niet, mam. Als ze hun gebruikelijke verdwijningstruc hadden uitgevoerd en jij de rekening niet had betaald, wat gebeurde er dan?”
Nou, toen de ober mijn dessert bracht, vroeg ik hem om de manager te roepen. Hij heet Robbie. Je hebt me vast wel eens over hem horen praten.
“Robbie? Uit je tijd als leraar?”
Precies hetzelfde! Hij was die lieve jongen die me altijd een appel bracht, weet je nog? Hij is nu eigenaar van drie restaurants.
Mijn moeder was 30 jaar lang basisschoollerares geweest voordat ze met pensioen ging. Blijkbaar had ze de helft van de stad lesgegeven, inclusief, zo bleek, succesvolle restaurantmanagers.
“We hebben een leuk gesprek gehad,” vervolgde mama. “We hebben oude tijden herbeleefd. Ik zei hem dat ik wachtte tot mijn tafelgenoten terugkwamen met hun portemonnee, en hij vond dat hilarisch.”
Ik glimlachte. “Oh, ik denk dat ik zie waar dit heen gaat.”
“Robbie en ik hebben een plannetje bedacht,” zei mama. “Hij heeft je schoonouders gebeld en heel beleefd laten weten dat hun gezelschap was vertrokken zonder te betalen, maar dat ze niet bang hoefden te zijn, ze konden terugkomen om de rekening te betalen. Anders had hij de autoriteiten moeten bellen over een dine-and-dash-situatie.”
Ik snakte naar adem. “Dat deed hij niet.”
“O ja, dat deed hij. En hij zette het op de luidspreker zodat ik het kon horen. Je schoonvader begon smoesjes te verzinnen om geld te gaan halen bij een geldautomaat. Maar Robbie zei alleen maar: ‘Nou, meneer, dat is geweldig nieuws. We verwachten u zo terug.'”
“Zijn ze teruggekomen?”
“Alsof hun designerbroeken in brand stonden,” grinnikte mijn moeder.
Alleen ter illustratie
Je schoonmoeder was bijna paars van woede. Maar wat konden ze zeggen? Ze waren op heterdaad betrapt.
“En de rekening?”
Robbie rekende 25 procent ‘ongemaksvergoeding’ voor hun kleine verdwijning. Alles bij elkaar kwam het neer op iets meer dan $ 2000.
Ik zat verbijsterd stil voordat ik in lachen uitbarstte. “Mam, je bent mijn held.”
“Het mooiste was vanochtend,” vervolgde ze. “Je schoonmoeder belde om me te bedanken voor mijn komst. En toen zei ze nadrukkelijk: ‘Voor de duidelijkheid: we betalen altijd zelf onze rekening bij familiediners. Altijd al gedaan.'”
“Wat een lef hebben ze!”
“Sommige mensen leren het pas als er consequenties aan verbonden zijn, lieverd. Ik denk dat je schoonouders net een dure les hebben geleerd.”
Ze had gelijk.
In de maanden die volgden, gebeurde er iets wonderbaarlijks. Telkens wanneer we met Dans familie uit eten gingen, riep mijn schoonmoeder luidkeels aan het begin van de maaltijd: “Iedereen, we betalen vanavond apart.”
De ober knikte, verward door haar nadrukkelijke toon, terwijl Dan en ik veelbetekenende blikken uitwisselden.
