Ik bleef na de landing aan boord en was geïntrigeerd. Vervolgens kwam er een man met grijzend haar de hut binnen. Toen onze blikken elkaar ontmoetten, stokte mijn hart: ik had hem al eens gezien… op een foto. Het was Steve, een oude vriend van mijn moeder. Hij omhelsde me, had tranen in zijn ogen en liet me zijn pols zien: een moedervlek die precies op de mijne leek. “Courtney, ik ben je vader,” fluisterde hij.
De schok. Ongeloof. Toen mengde woede zich met verwarring. Waarom zou mijn moeder dit voor mij verborgen houden?
Een begraven waarheid die weer aan de oppervlakte komt
