Ik kon nauwelijks ademen.
De locatie was fantastisch. De gasten fluisterden opgewonden, hun gezichten straalden van verwachting.
“Ze gaat zo’n mooie bruid worden.”
“Ze zijn zo’n perfect stel.”
“Ik hoorde dat Jack tijdens de repetitie tranen in zijn ogen kreeg!”
Ik zat in mijn stoel, mijn handen gebald in mijn schoot. Mijn hart bonsde tegen mijn ribben. Ze wisten het niet. Niemand wist het.
Toen veranderde de muziek.
Jane stapte naar binnen, gehuld in het zwart.
“Wat…?”
“Is dit een grap?”
“Is dat echt haar jurk?”
Ik kon niet bewegen. Ik kon niet ademen.
Toen zag ik Jack. Zijn glimlach verdween en zijn gezicht werd bleek.
Hij keek… verdrietig. En plotseling wist ik het.
Er schoot me plotseling een herinnering te binnen: vele jaren geleden kroop ik met Jane op de bank en keek naar een oude film. Een vrouw ontdekt dat haar verloofde haar ontrouw is geweest. In plaats van de bruiloft af te blazen, liep ze in een zwarte jurk naar het altaar. Niet als bruid, maar als een vrouw die lijdt onder de liefde.
Ik had gedacht dat het gewoon een dramatische scène was. Jane had het zich herinnerd. En nu beleefde ze het.
Mijn maag keerde zich om. Dit was geen grap of vergissing. Dit was mijn strenge plan.
Jack forceerde een nerveus lachje. “Schatje, wat is dit?” Zijn stem trilde. “Wat is er met die jurk?”
Jane antwoordde niet.
Jane knikte. “Ja. Laten we doorgaan.”
De ceremonie ging door, maar niemand luisterde.
Jack haalde diep adem en pakte Jane’s handen vast. S
Jane, vanaf het moment dat ik je ontmoette, wist ik dat jij de ware was. Je bent mijn beste vriendin, mijn soulmate, mijn alles. Ik beloof je lief te hebben, je te eren en je bij te staan, wat er ook gebeurt. Ik kan niet wachten om voor altijd bij je te zijn.
“Met deze jurk,” zei ze met vaste stem, “begraaf ik al mijn hoop en verwachtingen voor deze bruiloft en voor ons – want echte liefde verraadt je niet een paar dagen voor de bruiloft.”
