Arthur Edwards, destijds een jonge koninklijke fotograaf, was vastbesloten om de perfecte foto te maken van Diana Spencer, die de harten van het Britse publiek begon te veroveren. Als nieuwkomer in de fotografie ging hij op zoek naar de kinderkamer waar Diana werkte, in het West End van Londen. Nadat hij de kinderkamer had gevonden, haalde hij de jonge vrouw over om met twee kinderen te poseren in een nabijgelegen park. Die dag maakte Edwards een reeks foto’s die onbewust historisch zouden worden.
Een zonnestraal verlichtte Diana’s figuur en onthulde haar benen in een subliem licht, wat een onvergetelijk en iconisch beeld opleverde. Hoewel de foto veelvuldig werd gepubliceerd, was Diana verrast en bezorgd over de blootstelling van haar huid. Deze gebeurtenis markeerde het begin van een lange samenwerking tussen Diana en Edwards, waarin hij verschillende belangrijke momenten uit haar koninklijke leven vastlegde.
Een iconische foto toont haar in 1992 alleen zittend voor de Taj Mahal. Deze plek, een symbool van eeuwige liefde, leek helaas ironisch in een tijd dat haar huwelijk op de rand van de afgrond stond . De foto ging viraal en werd een krachtig symbool van haar isolement binnen de koninklijke familie.
Een tragisch einde onder het oog van de camera’s
vervolg op de volgende pagina
