Ze stelt daarom voor om zinnen te verbaliseren zoals: “Ik ga je nu verschonen, vind je dat goed?”, terwijl je de tijd neemt om de lichaamstaal van de baby te interpreteren. Dit is volgens haar een manier om de basis te leggen voor respectvolle communicatie, ook al blijft die op deze leeftijd nog symbolisch.
Een verdeeldheid zaaiende aanpak
Hoewel sommigen het voornemen om het bewustzijn over respect voor kinderen te vergroten toejuichen, vinden anderen het idee onrealistisch. Critici spreken van een overinterpretatie van toestemming en wijzen erop dat de basisbehoeften van baby’s, zoals het verschonen van luiers, meer een kwestie zijn van ouderlijke verantwoordelijkheid dan van mogelijke overeenstemming.
Ironische reacties vliegen ook rond op sociale media, waarin deze praktijk wordt vergeleken met de toestemming van een kat om zijn kattenbak te verschonen. Anderen gaan zelfs zo ver dat ze deze aanpak “waanzin” noemen, omdat ze vinden dat het overdreven is om een idee van toestemming te integreren in een alledaagse handeling als luiers verschonen.
De verborgen voordelen van een dergelijke praktijk
Ondanks de kritiek benadrukt Carsons idee het belang van non-verbale communicatie met baby’s. Studies tonen aan dat het reageren op signalen van baby’s – glimlachen, huilen, bewegen – de band tussen ouder en kind versterkt. Hoewel het idee om “toestemming” te vragen vergezocht lijkt, kan een responsieve houding bijdragen aan het ontwikkelen van een relatie gebaseerd op wederzijds respect.
Een kwestie van opvoedingsstijl
Los van de controverses blijft deze praktijk een kwestie van opvoedingsstijl. Sommige ouders zien het als een kans om hun kind al op jonge leeftijd te leren zich bewust te zijn van zijn of haar eigen lichaam en de interacties met anderen. Anderen geven de voorkeur aan een meer intuïtieve en directe aanpak, waarbij ze simpelweg en zonder formaliteiten inspelen op de onmiddellijke behoeften van hun baby.
vervolg op de volgende pagina
