We willen allemaal oud worden met de persoon van wie we houden, maar dit kan een beetje moeilijk worden voor mensen die lijden aan ouderdomsziekten – vooral als uw geliefde langzaam zijn geheugen verliest.
Maar je leven met iemand doorbrengen, betekent van hem of haar houden door dik en dun, door ziekte en gezondheid. Het is een levenslange verbintenis.
In de eenzame, stille gangen van een klein verpleeghuis eert deze 80-jarige man de belofte die hij aan zijn vrouw deed toen ze tientallen jaren geleden trouwden.
Iedere dag brengt hij ontbijt
Elke ochtend komt hij opdagen met een dienblad met het ontbijt voor zijn vrouw. Zijn routine is eenvoudig, maar het heeft zoveel betekenis: zijn vrouw een warme maaltijd bezorgen. Het is een dagelijkse daad van liefde die de aandacht en bewondering van zowel het personeel als de medebewoners heeft getrokken.
Op de vraag waarom zijn vrouw in het verpleeghuis verblijft, antwoordde hij zachtjes: “Ze heeft de ziekte van Alzheimer.” Door de progressieve aandoening herinnerde en herkende ze hem niet meer, maar zijn liefde voor haar bleef ongewijzigd.
De natuurlijke nieuwsgierigheid van de mensen om hem heen bracht de vraag naar voren: “Zou je vrouw zich zorgen maken als je op een dag niet zou komen om haar ontbijt te brengen?”
Hierop antwoordde de oudere heer, zijn stem getint door droefheid: “Ze weet het niet meer… ze weet niet eens wie ik ben. Ze herkent me al vijf jaar niet meer.” De realiteit van de ziekte van Alzheimer is onmiskenbaar hartverscheurend, maar zijn niet aflatende inzet voor het welzijn van zijn vrouw is overduidelijk.
Geïntrigeerd door zijn niet aflatende toewijding, vroeg een verpleegster: “Waarom brengt u uw vrouw elke ochtend ontbijt, ook al herkent ze u niet eens?”
