Stel je voor: een zonnige middag, kinderen die enthousiast kleurrijke hartjes, zonnetjes en fantasiedieren tekenen op de stoep.
Alles straalt vrolijkheid uit, tot er ineens een handhaver verschijnt die dit onschuldige tafereel bestempelt als een overtreding.
Klinkt absurd? Toch is dit in ruim 300 Nederlandse gemeenten werkelijkheid. Stoepkrijten – een simpele, tijdelijke vorm van kinderplezier – wordt in veel plaatsen als een strafbaar feit gezien, met boetes tot gevolg.
Waar stoepkrijten vroeger een vanzelfsprekend onderdeel was van buitenspelen, ligt dat nu gevoelig. Steeds meer gemeenten nemen het op in hun Algemene Plaatselijke Verordening.
De reden? Angst voor wildgroei aan ongewenste reclame, vandalisme of ‘vervuiling’ van het straatbeeld. Toch valt er iets voor te zeggen dat het beleid doorslaat, vooral wanneer zelfs kindertekeningen onder deze regels vallen.
Wie nietsvermoedend een paar bloemetjes of spelletjes zoals hinkelbanen op de stoep laat verschijnen, loopt dus theoretisch risico op een boete. De bedragen kunnen oplopen tot 150 euro, plus bijkomende administratiekosten.
In de praktijk zal niet elke boa direct tot actie overgaan, maar de mogelijkheid bestaat. Het idee dat zoiets kleins als krijt op stoeptegels kan leiden tot een officiële sanctie, voelt voor veel ouders en kinderen als buitenproportioneel.
Juist in een tijd waarin steeds meer kinderen de voorkeur geven aan schermtijd boven buitenspelen, lijkt het ontmoedigen van stoepkrijten een opmerkelijke zet.
Veel ouders zoeken naar manieren om hun kinderen buiten actief en creatief bezig te laten zijn. Stoepkrijten is goedkoop, veilig, sociaal en – laten we eerlijk zijn – hartstikke onschuldig. Als dat al als verstoring wordt gezien, welke ruimte blijft er dan nog over voor spontane kinderlijke expressie?
Voor wie geen risico wil nemen, is het verstandig om de lokale verordeningen even door te nemen. Sommige gemeenten maken onderscheid tussen commerciële uitingen en kinderspel, terwijl anderen een strikte lijn trekken.
Een simpel telefoontje naar de gemeente kan al duidelijkheid geven, of zelfs zorgen voor verandering als er genoeg draagvlak ontstaat. In enkele steden zijn regels inmiddels aangepast dankzij betrokken ouders en buurtbewoners die zich uitspreken.
Het roept ook vragen op over prioriteiten in handhaving. Is het de moeite waard om tijd en geld te besteden aan het beboeten van stoepkrijtende kinderen, terwijl er vaak belangrijkere problemen spelen in de openbare ruimte?
Een kind dat met krijt een regenboog tekent, draagt bij aan een vrolijke straat, niet aan overlast. Een beetje coulance en menselijkheid in beleid zou dan ook welkom zijn.
