Bij zijn terugkomst is de verandering subtiel maar toch reëel: hij studeert, helpt in het huishouden en verontschuldigt zich ongevraagd. De provocaties nemen af en maken plaats voor eenvoudige, maar oprechte gebaren.
Twee jaar later, toen hij op het punt stond om naar de universiteit te gaan, bezocht hij zijn grootmoeder opnieuw met een boeket bloemen in zijn hand. Hij laat zijn hoofd zakken en zijn stem trilt. “Het spijt me, oma.” “ En op dit moment van de waarheid is alles gezegd.
Wat dit verhaal ons leert
Dit ontroerende getuigenis herinnert ons eraan dat een tiener in crisis niet hopeloos is. Soms kan een schok, een zomer zonder beeldschermen en gewoontes, de aanleiding zijn voor een echt ontwaken. Het is niet de straf die verandert, maar het begrip. En soms moet je de storm trotseren om weer in balans te komen… en te repareren wat kapot leek .
