De auteur van dit verhaal is onbekend. Het verhaal gaat echter al jaren rond op het internet, omdat het een tijdloze boodschap draagt waarin iedereen zich in kan herkennen.
Daarom wilde ik dit met jullie delen. Ik hoop dat je het ook verder deelt. Zoals je wellicht weet kan 1 positieve reactie namelijk een hele reeks positiviteit uitlokken.
Deel
“Toen ik op een avond thuiskwam, en mijn vrouw het avondeten opdiende, hield ik haar hand vast en zei ik, ‘Ik moet je iets vertellen. Ze ging neerzitten en at stil. Opnieuw zag ik de pijn in haar ogen.
Plots wist ik niet meer hoe ik mijn mond moest openen. Maar ik moest haar vertellen wat er door mijn gedachten speelde. Ik wil een echtscheiding. Ik zei het op een kalme manier.
Ze leek niet echt onder de indruk van mijn woorden, maar vroeg me stilletjes waarom.
Ik ontweek de vraag. Dit maakte haar kwaad. Ze gooide haar bestek weg en riep, ‘jij bent geen man!’. Die avond praatten we niet meer met elkaar. Ze huilde. Ik wist dat ze wilde weten wat er fout was met ons huwelijk. Maar ik kon haar geen goed antwoord geven, ik had mijn hart verloren bij Jane. Ik hield niet meer van haar. Ik had medelijden met haar!
Met een diep schuldgevoel stelden we een scheidingsovereenkomst op waarin stond dat ze ons huis, de wagen en 30% aandelen van mijn bedrijf mocht hebben.
Ze keek ernaar, en scheurde het blad daarna in stukjes. De vrouw die 10 jaar lang haar leven met me had gedeeld was een vreemde geworden. Ik voelde me schuldig om haar tijd te hebben verspild, geld, en energie maar ik zei dat ik van Jane hield. Eindelijk huilde ze luid en hevig, wat ik wilde zien. Voor mij was haar gehuil een soort opluchting. Het idee van een echtscheiding spookte al heel lang door mijn hoofd en eindelijk leek het duidelijker en duidelijker.
De volgende dag kwam ik erg laat thuis en vond ik een briefje op tafel. Ik had geen avondeten en ging recht naar bed en viel snel in slaap want ik was moe na een leuke dag met Jane.
Toen ik wakker werd, zat ze nog steeds aan tafel, aan het schrijven. Ik maalde er niet om, draaide me om, en ging terug slapen.
’s Ochtends stelde ze me twee echtscheidingsvoorwaarden voor: ze wilde niets van me hebben, maar wilde een maand tijd voor de echtscheiding. Ze verzocht dat we in die ene maand ons best deden om zo normaal mogelijk te leven. Haar redenen waren simpel: onze zoon had examens binnen een maand en ze wilde hem niet verstrooien met ons gebroken huwelijk.
Ik ging ermee akkoord. Maar ze had nog iets: ze vroeg me om me te herinneren hoe ik haar naar buiten droeg uit de kerk, op onze huwelijksdag.
Ze vroeg dat ik elke dag tijdens die maand, haar uit ons bed draag elke ochtend. Ik dacht dat ze gek geworden was. Alleen maar om onze laatste dagen samen draaglijk te maken ging ik akkoord met haar vreemde verzoek.
Ik vertelde Jane over de voorwaarden van mijn vrouw. Ze lachte luid luidop en vond het absurd. Ongeacht welk trucje ze zal bovenhalen, ze zal de echtscheiding moeten aanvaarden, zei ze zonder schroom.
Mijn vrouw en ik hadden geen lichamelijk contact meer gehad sinds ik haar had verteld over de echtscheiding. Dus toen ik haar buiten droeg uit de slaapkamer op de eerste dag, waren we beiden wat onhandig. Onze zoon applaudisseerde toen hij het zag, ‘papa houdt mama in zijn armen’. Zijn woorden deden pijn.
Van de slaapkamer naar de woonkamer, naar de deur, tien meter ver wandelde ik met haar in mijn armen. Ze deed haar ogen dicht en zei zachtjes ‘vertel onze zoon niets over het huwelijk’. Ik knikte, wat boos. Ik zette haar neer op de grond. Ze ging naar de bushalte en wachtte op haar bus naar het werk. Ik reed naar mijn werk.
vervolg op de volgende pagina
