Een 12-jarig meisje met een extreem enorme buik werd naar het spoedhospitaal gebracht. De artsen vermoedden aanvankelijk maagproblemen of misschien een tumor. Na de echo daalde er echter een diepe stilte neer in de kamer. Wat ze zagen, deed hen verstijven. Er was geen sprake van een normale zwangerschap of tumor, slechts een uitstervend sprankje leven.
ADVERTENTIE
Haar naam was Kira. Stil, mager en bleek, ze had grote blauwe ogen en handen die constant haar buik vasthielden. Ze werd laat in de avond opgenomen in het ziekenhuis. Haar moeder huilde en zei hetzelfde.
– Ik dacht dat het gewoon een opgeblazen gevoel was. Gasvorming… Maar ze schreeuwde ’s nachts van de pijn en krulde zich op tot een balletje. En nu kan ze niet eens meer staan.
Toen Kira zes jaar oud was, liet haar vader haar in de steek. Haar moeder werkte als schoonmaakster in een winkelcentrum en deed er alles aan om voor haar dochter te zorgen. Ze leefden in armoede, maar hielden van elkaar. Niemand vermoedde dat het meisje achter haar glimlach in de problemen zat. Ze zette door. Ze wilde haar moeder niet boos maken. Ze geloofde dat het wel over zou gaan. Ze nam slokjes water en hongerde zichzelf uit om te voorkomen dat de situatie verergerde.
ADVERTENTIE
Alleen ter illustratie
Toen ze haar op bed legden, kon ze haar benen niet strekken omdat de huid op haar buik uitgerekt was als een trommelvlies. De artsen haastten zich: tests, infusen en onderzoeken. Een echo toonde een aanzienlijke hoeveelheid vocht in de buikholte. Aanvankelijk vermoedden de artsen een inwendige bloeding. Het bloed was echter schoon. De chirurg riep een oncoloog erbij. De oncoloog is een gastro-enteroloog. De gastro-enteroloog is een specialist in infectieziekten.
De diagnose was ongebruikelijk en angstaanjagend: intestinale lymfangiëctasie. Een ziekte waarbij de lymfevaten verwijden en vocht zich ophoopt in de buikholte. Pijn, vermoeidheid en het risico op overlijden kunnen jarenlang verkeerd worden gediagnosticeerd als een ‘slechte maag’.
Een oudere dokter met medelevende ogen en grijs haar vertelde de moeder kalm:
ADVERTENTIE
– Uw dochter houdt het wonderbaarlijk goed vol. Haar lichaam vecht al maanden. Ze heeft dringend een punctie, therapie en ondersteuning nodig. U moet er zijn. Ze kan niet zonder u.
ADVERTENTIE
Mama verliet de kamer geen minuut. Kira werd wakker met een vochtig voorhoofd, opende langzaam haar ogen en fluisterde:
– Mam. Ik wil niet di:e… Ik heb mijn favoriete serie nog niet afgekeken…
De behandeling was langdurig en pijnlijk. Er werd meer dan drie liter vocht uit de buikholte gepompt. Elke beweging was vreselijk. Elke injectie voelde als een test. Maar Kira huilde niet. Eens, toen haar moeder haar een teddybeer met een dun verbandje om haar buik gaf, sprongen de tranen in haar ogen:
– Zal hij ziek van mij zijn?
Na twee weken verbeterde alles. De artsen beweerden dat ze nog nooit zulke kinderlijke moed hadden gezien. De verpleegster, altijd streng en zwijgzaam, bracht haar een warme deken en fluisterde:
– Je bent net een engel. Ga gewoon niet weg, oké?
vervolg op de volgende pagina
