Een erfenis van het hart
Deze dag, die een einde had moeten markeren, werd een opening. Een verzoening tussen verleden en heden, tussen herinnering en waarheid. Als meisje besefte ik dat mijn vader van mij hield. Diep. Intens. En dat deze liefde onzichtbare, maar wel heel reële, sporen heeft nagelaten.
Wat we achterlaten
Die avond, op de veranda, tussen een kop thee en een stuk zelfgemaakte frambozentaart , vertrouwde mijn moeder me toe: “Liefde verdwijnt niet. Ze transformeert. Ze wacht, soms een heel leven lang, om zich te uiten.” In het gouden licht van de schemering begreep ik dat liefde, ware liefde, niet sterft. Hij kijkt, discreet, in een jurk, in een brief, in een herinnering.
vervolg op de volgende pagina
