“Praat met hem, maar wees voorzichtig,” adviseerde Leona. “We weten niet zeker of hij erbij betrokken is of gewoon een bezorgde omstander.”
Ik liep naar Ravi toe toen hij op het punt stond te vertrekken. Hij zag er gespannen uit, maar ik had antwoorden nodig.
“Het spijt me van gisteren,” begon hij voordat ik iets kon zeggen. “Ik zag een paar gasten met je afval rommelen. Ze zagen er verdacht uit. Ik wilde je waarschuwen, maar ik was bang dat ze er nog waren.”
Ik voelde een gevoel van opluchting. “Dus daarom heb je het briefje achtergelaten?”
Hij knikte. “Het spijt me als ik je bang heb gemaakt.”
“Ravi, je had mijn familie kunnen redden. Dank je wel,” zei ik, mijn stem dik van emotie.
Later, nadat ik mijn kinderen in bed had gelegd, ging ik voor de nieuwe beveiligingsmonitoren zitten. De camera’s toonden stille straten en lege tuinen, maar ik kon het gevoel niet van me afschudden dat er iemand was, die me in de gaten hield en wachtte op zijn kans. Wat er ook gebeurde, ik wist dat ik niet alleen was. Ravi’s snelle denkvermogen, Leona’s toewijding en mijn eigen vastberadenheid hadden een potentiële tragedie veranderd in een verhaal van waakzaamheid en onverwachte bondgenoten. Het enige wat ik nu nog kon doen, was alert blijven en mijn gezin beschermen.
