“Je hebt het juiste gedaan door mij te bellen,” zei ze. “Ik zal eens kijken naar wat je hebt gevonden en het laten analyseren. In de tussentijd raad ik je ten zeerste aan om je beveiliging te verhogen. We patrouilleren de hele nacht in het gebied.”
Die nacht kon ik niet slapen. Ik heb urenlang beveiligingssystemen onderzocht en schrok van elk geluidje. ’s Ochtends was ik zenuwachtig van het slaapgebrek en de cafeïne. Om 8 uur precies belde ik een beveiligingsbedrijf.
“Ik wil dat er camera’s rond mijn huis worden geïnstalleerd. Vandaag nog.”
“Mevrouw, onze vroegste afspraak is volgende week—”
Nee,” onderbrak ik, mijn stem brak. “Iemand is van plan om in te breken in mijn huis. Ik heb die camera’s nu nodig.”
De urgentie in mijn toon moet een snaar hebben geraakt, want de receptioniste verzachtte haar stem. “Laat me eens kijken wat ik kan doen. Kunt u even wachten?” Na wat een eeuwigheid leek, kwam ze terug met goed nieuws. “We hebben een annulering gehad. Ons team kan er over twee uur zijn.”
Het beveiligingsteam arriveerde en ik liep door het huis terwijl ze camera’s installeerden. Elke passerende auto, elke hondenuitlater leek opeens verdacht. Net toen ze klaar waren, reed Leona mijn oprit op, haar uitdrukking grimmig.
“Nora, we moeten binnen praten,” zei ze. Ik stuurde de kinderen naar hun kamers voordat ik bij haar ging zitten.
“De labresultaten zijn binnen,” zei ze. “Die vloeistof die je hebt gevonden? Dat is een krachtig bijtend middel, dat vaak wordt gebruikt om sloten te verzwakken.”
Mijn hart zonk. “Dus, het is waar. Ze waren van plan om in te breken.”
“Dat lijkt zo,” bevestigde Leona. “Maar je hebt de juiste stappen genomen. We verhogen de patrouilles en je beveiligingssysteem is op orde.”
Op dat moment zag ik Ravi bij het huis van een van de buren aankomen.
“Hij is hier,” zei ik terwijl ik naar het raam liep.
“Praat met hem, maar wees voorzichtig,” adviseerde Leona. “We weten niet zeker of hij erbij betrokken is of gewoon een bezorgde omstander.”
Ik benaderde Ravi toen hij op het punt stond te vertrekken. Hij zag er gespannen uit, maar ik had antwoorden nodig.
“Het spijt me van gisteren,” begon hij voordat ik kon spreken. “Ik zag een paar gasten met je afval rommelen. Ze zagen er verdacht uit. Ik wilde je waarschuwen, maar ik was bang dat ze er nog waren.”
Ik voelde opluchting. “Dus daarom heb je het briefje achtergelaten?”
Hij knikte. “Het spijt me als ik je bang heb gemaakt.”
“Ravi, je had mijn familie kunnen redden. Dank je wel,” zei ik, mijn stem dik van emotie.
Later, nadat ik mijn kinderen in bed had gelegd, ging ik voor de nieuwe beveiligingsmonitoren zitten. De camera’s toonden stille straten en lege tuinen, maar ik kon het gevoel niet van me afschudden dat er iemand was, die me in de gaten hield en wachtte op zijn kans. Wat er ook gebeurde, ik wist dat ik niet alleen was. Ravi’s snelle denkvermogen, Leona’s toewijding en mijn eigen vastberadenheid hadden een potentiële tragedie veranderd in een verhaal van waakzaamheid en onverwachte bondgenoten. Het enige wat ik nu nog kon doen, was alert blijven en mijn gezin beschermen.
