“Praat met hem, maar wees voorzichtig,” adviseerde Leona. “We weten niet zeker of hij erbij betrokken is of gewoon een bezorgde omstander.”
Ik benaderde Ravi toen hij op het punt stond te vertrekken. Hij zag er gespannen uit, maar ik had antwoorden nodig.
“Het spijt me van gisteren,” begon hij voordat ik kon spreken. “Ik zag een paar gasten met je afval rommelen. Ze zagen er verdacht uit. Ik wilde je waarschuwen, maar ik was bang dat ze er nog waren.”
Ik voelde opluchting. “Dus daarom heb je het briefje achtergelaten?”
Hij knikte. “Het spijt me als ik je bang heb gemaakt.”
“Ravi, je had mijn familie kunnen redden. Dank je wel,” zei ik, mijn stem dik van emotie.
Later, nadat ik mijn kinderen in bed had gestopt, ging ik voor de nieuwe beveiligingsmonitoren zitten. De camera’s lieten rustige straten en lege tuinen zien, maar ik kon het gevoel niet van me afschudden dat er iemand was, die toekeek en wachtte op zijn kans. Wat er ook gebeurde, ik wist dat ik niet alleen was. Ravi’s snelle denken, Leona’s toewijding en mijn eigen vastberadenheid hadden een potentiële tragedie veranderd in een verhaal van waakzaamheid en onverwachte bondgenoten. Het enige wat ik nu kon doen, was alert blijven en mijn gezin veilig houden.
