Hugo had de liefde van zijn adoptiemoeder altijd afgewezen. Voor hem was ze slechts een vrouw, die de leegte die zijn ‘echte moeder’ had achtergelaten niet kon opvullen. Tot op de dag dat, tegenover zijn graf, een eenvoudige envelop hem een waarheid onthulde die zijn hart weigerde te zien… Een omwenteling die alles zou veranderen.
Het kind dat niemand wilde adopteren
Hugo was vijf jaar oud toen hij ronddwaalde in een kindertehuis , met een versleten teddybeer in zijn handen alsof het zijn enige toevluchtsoord was. Stil, donker, hij bleef onopgemerkt. Te gereserveerd, te kwetsbaar om adoptiegezinnen aan te trekken.
Maar op een dag kwam Julie door de deur van het huis lopen. Ze ziet niet alleen een eenzaam kind. Ze herkende een pijn die ze goed kende. Ze sprak hem op vriendelijke toon aan. En zonder onrealistische beloftes zocht ze contact met een jongen die niets meer van iemand verwachtte.
Een adoptie… maar geen acceptatie
