Zijn hyaluronzuurinjecties wel zo tijdelijk als we denken? Een verontrustende ontdekking, onthuld door MRI, roept cruciale vragen op over hun werkingsduur en verborgen effecten.
Fillers: een wondermiddel of een tijdbom?
Hyaluronzuurfillers zijn aantrekkelijk omdat ze snelle, tijdelijke verjonging beloven . Maar een recente MRI-scan, gedeeld door een Amerikaanse chirurg, bracht een zorgwekkend fenomeen aan het licht: deze stoffen kunnen niet alleen migreren , maar ook in volume toenemen na verloop van tijd . In tegenstelling tot de wijdverbreide opvatting dat ze binnen enkele maanden worden opgenomen, lijken deze injecties soms veel langer te blijven zitten dan de geadverteerde duur.
Een MRI die zekerheden op zijn kop zet
Dr. Kami Parsa, oculoplastisch chirurg, plaatste een video met de analyse van een patiënt die zes jaar lang 12 ml injecties kreeg . De MRI toonde aan dat het totale volume van de aanwezige producten 28 ml bedroeg , meer dan het dubbele van de aanvankelijk geïnjecteerde hoeveelheid . Waarom? Hyaluronzuur, van nature hydrofiel , trekt water aan, waardoor het omliggende weefsel uitzet .
Deze resultaten schokten internetgebruikers, die soortgelijke ervaringen hadden en producten beschreven die soms langer dan 10 jaar meegaan .
De risico’s van overmatig gebruik
Hoewel injecties voor velen een schoonheidsroutine zijn geworden , zijn ze niet zonder risico’s. Overvolle gezichten en vervormde proporties zijn een teken van overmatig of verkeerd gebruik. Deze “kussenachtige verschijning “, zoals beschreven door experts, wijst op een onjuiste dosering of herhaaldelijk aanbrengen op dezelfde plekken.
Volgens professionals is regelmatige controle essentieel. Fillers moeten worden aangebracht door gekwalificeerde professionals die de specifieke behoeften van elk gezicht kunnen beoordelen .
Wat de wetenschap onthult
Hyaluronzuurproducten worden geprezen om hun veiligheid en omkeerbaarheid dankzij hyaluronidase , een enzym dat deze gels kan oplossen. Maar is deze omkeerbaarheid gegarandeerd ? Dr. Parsa’s virale video wakkert het debat opnieuw aan en benadrukt het gebrek aan langetermijngegevens over de evolutie van deze producten in weefsels.
