Alex boog zich voorover, zijn stem dik van emotie. “Die avond vertelde ik mijn moeder over jou. Ze huilde. Ze zei dat als een vreemde iets in mij kon zien, zij misschien ook in een betere toekomst kon geloven.”
We begonnen samen harder te werken. Ik studeerde als een gek, kreeg beurzen en studeerde af. Nu heb ik een goede baan en kan ik eindelijk doen wat jij me hebt opgedragen: het doorgeven.
Meneer Harrisons ogen glinsterden en hij schraapte zijn keel. “Ik ben trots op je, Alex. Je hebt het goed gedaan.”
Alex pakte de cadeaumand. “Dit is nog maar het begin. Ik ben hier om te helpen, meneer Harrison. Wat u ook nodig hebt – boodschappen, reparaties, of gewoon gezelschap. U hebt me zoveel gegeven met die ene maaltijd. Laat me u terugbetalen.”
Meneer Harrisons lach was zacht maar warm. “Terugbetalen? Je hebt me al terugbetaald, Alex, alleen al door hier te zijn.”
In de daaropvolgende weken werd Alex een vaste bezoeker. Hij bracht verse boodschappen, hielp met reparaties in het appartement en bleef lang hangen voor een kopje thee en een goed gesprek.
“Je hoeft niet steeds langs te komen, hoor,” zei meneer Harrison op een middag, hoewel zijn toon verraadde hoezeer hij genoot van Alex’ aanwezigheid.
“Ik wil het,” antwoordde Alex. “Het gaat niet alleen om het terugbetalen van vriendelijkheid. Jullie zijn nu familie.”
Onder Alex’ zorg begon meneer Harrison te veranderen. Zijn ooit zo donkere appartement voelde lichter aan, gevuld met gelach en de geur van versgebakken brood dat Alex meebracht. Zijn gezondheid verbeterde niet drastisch, maar zijn humeur knapte wel op.
“Jij weet een manier te vinden om een oude man weer jong te laten voelen”, grapte meneer Harrison op een dag.
Alex grijnsde. “Jij weet een volwassen man weer even het gevoel van een kind te geven.”
Meneer Harrison dacht er vaak over na hoe een simpele daad door de tijd heen deze vreugde in zijn leven had gebracht. Hij zag in Alex het bewijs dat vriendelijkheid kon uitgroeien tot iets veel groters dan hij zich ooit had kunnen voorstellen.
Op een besneeuwde middag gaf meneer Harrison Alex een envelop.
“Wat is dit?” vroeg Alex terwijl hij het papier omdraaide.
“Doe open,” zei meneer Harrison met een twinkeling in zijn ogen.
Er zat een gehavende cheque in, vergeeld door de jaren heen. Het bedrag was klein, geschreven voor de prijs van de maaltijd die ze al die jaren geleden hadden gedeeld.
Alex keek verward op.
“Ik heb het bewaard als geheugensteuntje,” legde meneer Harrison uit. “Een herinnering aan de belofte die je hebt gedaan. En Alex, je hebt me duizend keer terugbetaald. Nu is het jouw beurt om het door te geven.”
Alex’ keel kneep samen en hij knipperde met zijn ogen. “Meneer Harrison… ik weet niet wat ik moet zeggen.”
“Zeg dat je je aan de belofte zult houden,” zei meneer Harrison met zachte stem.
Alex glimlachte door zijn tranen heen. “Dat zal ik doen. Ik beloof het.”
Dit werk is geïnspireerd op ware gebeurtenissen en mensen, maar is voor creatieve doeleinden gefictionaliseerd. Namen, personages en details zijn gewijzigd om de privacy te beschermen en het verhaal te versterken. Elke gelijkenis met bestaande personen, levend of overleden, of met daadwerkelijke gebeurtenissen is puur toeval en niet de bedoeling van de auteur.
Bron: amomama.com
