Een pretentieuze man in de businessclass schreeuwde tegen een stewardess en bracht haar aan het huilen – een 14-jarige jongen zette hem vervolgens terug op zijn stoel

“Ça en vaut la peine ?”, ai-je demandé.

Il a jeté un coup d’œil vers l’arrière de l’avion où l’homme d’affaires était maintenant coincé entre des nourrissons qui pleuraient.

“Ça vaut vraiment le coup”.

L’hôtesse de l’air – celle qui avait été éclaboussée plus tôt – s’est arrêtée dans notre rangée. Elle avait enfilé un chemisier propre et poussait le chariot de boissons.

“Quelque chose à boire ?”, demanda-t-elle, mais ses yeux s’attardaient sur Elias avec une gratitude indubitable.

“Du jus de pomme, s’il vous plaît”, dit-il.

Quand elle lui a tendu le gobelet en plastique, j’ai remarqué qu’elle lui avait glissé trois paquets de biscuits supplémentaires. Elle lui a fait un clin d’œil, puis à moi.

“C’est la maison qui offre”, a-t-elle chuchoté. “Le meilleur vol que j’ai eu depuis des années”.

Il restait encore six heures de vol, mais l’air semblait plus léger.

Pendant le reste du voyage, les passagers en classe économique ont partagé des collations et des histoires. Quelqu’un a sorti un jeu d’échecs de voyage. Un groupe à l’arrière a commencé à jouer tranquillement aux cartes.

C’était comme si nous nous étions tous liés dans notre satisfaction collective d’avoir été témoins d’une justice servie avec un côté de poisson en décomposition.

Alors que nous entamions notre descente vers New York, j’ai jeté un coup d’œil à l’homme d’affaires.

Il était affalé sur le siège du milieu, sa veste roulée en guise d’oreiller de fortune. Il avait l’air absolument malheureux.

“Vous savez ce que je pense ?”, dit Elias en suivant mon regard.

“Qu’est-ce que c’est ?”

“Sommige mensen vergeten dat ze dezelfde lucht inademen als iedereen.” Hij haalde zijn schouders op. “Mijn oma zegt dat ze soms een geheugensteuntje nodig hebben.”

Ik lachte. “Je oma is een krachtige herinnering.”

“Je hebt geen idee,” zei hij glimlachend. “Je moet zijn zure haring eens proberen.”

Ik nam me voor om deze jongeman en zijn grootmoeder nooit te beledigen. En ik nam me voor om de volgende keer dat iemand een vreemde nodig had om voor hem op te komen, iets moediger te zijn.

We kunnen niet allemaal potten vol gefermenteerde vis bij ons dragen, maar we kunnen wel allemaal manieren vinden om onszelf te verdedigen tegen de pestkoppen van deze wereld.

Het vliegtuig landde met een lichte schok en ik voelde me vreemd genoeg verfrist, ondanks de lange vlucht. Er is iets energiek aan het zien van karma in zo’n perfect pikant pakketje.

“Goede reis naar New York,” zei ik tegen Elias terwijl we wachtten tot we uit het vliegtuig konden stappen.

Hij knikte. “Jij ook. En vergeet niet…”

“Altijd het surströmming-zegel controleren?” maakte ik voor hem af.

“Precies.”

Lees ook: Mijn man van 17 jaar gaf me een stofzuiger voor mijn 50e verjaardag – ik voelde me vernederd en leerde hem een ​​lesje in respect

Dit werk is geïnspireerd op ware gebeurtenissen en mensen, maar is voor creatieve doeleinden gefictionaliseerd. Namen, personages en details zijn gewijzigd om de privacy te beschermen en het verhaal te verbeteren. Elke gelijkenis met bestaande personen, levend of overleden, of met daadwerkelijke gebeurtenissen is puur toeval en niet de bedoeling van de auteur.

De auteur en uitgever doen geen uitspraken over de nauwkeurigheid van gebeurtenissen of karakterbeschrijvingen en zijn niet verantwoordelijk voor eventuele misinterpretaties. Dit verhaal wordt aangeboden “zoals het is” en alle geuite meningen zijn die van de personages en weerspiegelen niet de mening van de auteur of uitgever.