Beetje bij beetje wordt externe erkenning zijn emotionele barometer. Hij heeft de goedkeuring nodig van zijn ouders, zijn leraren en later van zijn collega’s of vrienden. Hij gelooft dat alleen prestaties, uiterlijk of succes de aandacht verdienen. Het dagelijks leven wordt echter saai, bijna beschamend.
Als volwassene: een kwetsbaar zelfbeeld vermomd als zelfvertrouwen
Als volwassene kan deze behoefte aan bewondering omslaan in narcistisch gedrag, ver verwijderd van echt zelfvertrouwen. Deze mensen lijken zelfverzekerd, maar wankelen zodra er kritiek komt of een mislukking dreigt.
Ze worstelen met zelfonderzoek, weigeren hun fouten te erkennen en schuwen imperfectie. Het is alsof hun waarde uitsluitend afhangt van het imago dat ze uitstralen . Toch zit het leven vol onvoorziene gebeurtenissen, kleine tegenslagen en leerzame ervaringen. Het onvermogen om deze te accepteren leidt tot frustratie en ongelukkigheid.
Het opbouwen van echt zelfvertrouwen: de rol van ouders
Gelukkig zijn er gezonde alternatieven. Voor Dr. Liénard is het essentieel om kinderen aan te moedigen van zichzelf te houden zoals ze zijn, zonder altijd te streven naar uitzonderlijkheid. Dit vereist simpele zinnen zoals: “Je mag er trots op zijn dat je het geprobeerd hebt “, of “Je bent belangrijk, zelfs als je ongelijk hebt . “
Het gaat erom inspanning te waarderen in plaats van resultaten, en kinderen te leren dat hun emoties, mislukkingen en onvolkomenheden bij hen horen. Een beetje zoals een puzzel waar elk stukje, zelfs een ruw stukje, zijn plek heeft.
vervolg op de volgende pagina
