Forensische experts gebruiken oude schedels om Jezus’ gezicht te recreëren – onthullen geheel nieuw uiterlijk
Forensische reconstructie
Ondertussen ontwikkelden Britse forensische experts en Israëlische archeologen een 3D-portret van het gezicht van Jezus Christus. Dit deden ze door de studie van Semitische schedels te combineren met moderne forensische technieken.
Dr. Richard Neave, de auteur van het boek “Making Faces: Using Forensic and Archaeological Evidence” is het briljante brein achter vele beroemde gezichtsreconstructies, waaronder Koning Phillip II van Macedonië (vader van Alexander de Grote) en Koning Midas.
Neave, een gepensioneerd medisch kunstenaar en forensisch gezichtsreconstructie-expert in Groot-Brittannië, leidde het team dat forensische antropologie gebruikte om het gezicht van Jezus te reconstrueren. Het resultaat was een afbeelding die niemand verwachtte.
De geconstrueerde afbeeldingen suggereren dat Jezus Christus een breed gezicht, donkere ogen, kort donker haar, een borstelige baard en een gebruinde huid zou kunnen hebben gehad. Deze kenmerken zijn typisch voor Galilese Semieten uit zijn tijd, gebaseerd op een beschrijving in het Evangelie van Matteüs, waarin ook staat dat Jezus veel op zijn discipelen leek.
Neave, voorheen van de Universiteit van Manchester, benadrukte dat de recreatie die van een volwassen man is die in dezelfde tijd en plaats leefde als Jezus. Sommige experts zeggen dat de afbeelding veel nauwkeuriger is dan de beroemde meesterwerken.
Data analyse
Het proces omvat een intensieve analyse van culturele en archeologische gegevens, samen met technieken die lijken op de technieken toegepast bij het oplossen van misdaden.
Het team maakte röntgenfoto’s van drie Semitische schedels – eerder gevonden door Israëlische archeologen – uit dezelfde periode. Vervolgens werden de schedels met behulp van computertomografie visueel “gesneden”. Als resultaat werden details van hun structuur zichtbaar.
Nadat programma’s de densiteit van spieren en huid hadden berekend, bouwden de experts een digitale 3D-reconstructie van een gezicht. Vervolgens maakten ze een afgietsel van de schedel, dat met klei in lagen werd gelegd. Dit met de bedoeling om overeen te komen met de dikte van de gezichtsweefsels die eerder door het programma waren bepaald.
