Drie dagen lang leed Omayra onder ijskoud water, honger en pijn. Ondanks alles bleef ze glimlachen, wisselde ze lieve woordjes uit naar haar familie en maakte ze indruk op de redders met haar opmerkelijke kalmte. Haar moed, vergelijkbaar met die van een kleine heldin , was diep ontroerend.
Een foto die bewustzijn creëerde
Het was Frank Fournier , een Franse fotograaf, die dit aangrijpende moment vastlegde. Op haar foto raakt Omayra ’s blik , intens en verduisterd door inwendige bloedingen, haar recht in het hart. Deze afbeelding ging snel de wereld over en werd een universeel symbool voor de menselijke nood in het licht van de collectieve hulpeloosheid.
Waarom had deze foto zoveel impact? Omdat het een brutale vraag opriep: “Hoe kan iemand toeschouwer blijven van zo’n tragedie zonder in staat te zijn om te handelen?” »
Waarom kon niemand Omayra redden?
Sommigen hebben kritiek geuit op journalisten omdat ze niet ingrepen. Maar de werkelijkheid was nog veel wreder: zonder zwaar materieel liep elke poging om Omayra te bevrijden het risico dat de situatie verergerde en dat ze onmiddellijk zou sterven.
De reddingswerkers waren hulpeloos en uitgeput en zaten klem tussen hun plicht om te redden en hun materiële onvermogen om actie te ondernemen. De uitbarsting bedolf niet alleen Armero , maar bracht ook de ernstige tekortkomingen van de reddingssystemen aan het licht.
Fotojournalistiek, tussen getuige en acteur
Het werk van Frank Fournier was niet voor niets. Zijn foto was allesbehalve een simpele ‘foto’ ; hij veroorzaakte een wereldwijde ontwaking. Er stroomden donaties binnen, er ontstonden discussies over crisismanagement en Omayra ’s afbeelding werd een aangrijpend symbool van onze kwetsbaarheid voor rampen.
Als een spiegel voorgehouden aan de wereld dwong deze foto iedereen om de verschrikking onder ogen te zien, zodat ze zich daarna beter konden gedragen.
De levende erfenis van Omayra Sánchez
Bijna veertig jaar later leeft Omayra Sánchez nog steeds voort in onze herinnering. Haar kracht, haar glimlach ondanks het lijden, herinneren ons eraan dat de menselijke veerkracht zelfs de diepste duisternis kan verlichten.
vervolg op de volgende pagina
