Hoewel slechts een paar jaar ouder, maar toch… ouder. En ik ontmoette een jonge, mooie, slanke vrouw. – Hij krabde zich achter zijn hoofd. – God, wat zeg ik… Sorry, dat is niet het belangrijkste. Kortom, Dasha krijgt een kind. Ik kan eindelijk vader worden, en dat was de belangrijkste reden voor mijn keuze. Ik heb er lang over nagedacht, maar de beslissing is genomen. Laten we zonder ruzie uit elkaar gaan. Ik ben je dankbaar voor al die jaren, maar onze wegen scheiden. Vergeef me.

Ira stikte van de pijn die haar van binnenuit verscheurde.

– Ga weg, – fluisterde ze. – Ga weg, ik wil je niet zien. Ik pak mijn spullen zelf wel in.

– Ga weg! – schreeuwde ze bijna, terwijl ze naar haar maag greep.

Sergej vertrok zonder om te kijken. En Ira belde meteen een ambulance.

Het was moeilijk voor te stellen hoe iemand zo gemakkelijk kon verraden. Iemand verraden met wie hij vreugde en verdriet had meegemaakt, met wie hij zijn meest intieme gedachten had gedeeld, met wie hij warmte had gevoeld in welke kou dan ook.

Het lijkt erop dat niets in deze wereld eeuwig duurt – zelfs de liefde verdwijnt vroeg of laat. Maar hoe het ook zij, al die jaren was ze echt gelukkig geweest. Velen kunnen zich alleen maar echtgenoten zoals de hare voorstellen… Blijkbaar was haar geluk een tijdlang aan een stuk door bepaald.

En ze besloot haar ex-man niet de schuld te geven. Ex… Wat sneed dit woord toch pijnlijk.

Laat hem gelukkig zijn met een ander – je kunt het hart niet beheersen. En Ira zal haar geluk vinden in het kind dat God haar gezonden heeft, als troost…

Maar het verraad brandde nog steeds in haar ziel.

De artsen deden er alles aan om de zwangerschap te redden. Dat lukte, maar Ira moest tot de bevalling in het ziekenhuis blijven. Ze wilde niet dat iemand erachter kwam dat ze te laat was met zwanger worden.

Van haar familieleden kwam alleen haar moeder langs, die al lang van kleinkinderen droomde. Ze steunde haar dochter in alles: ze bracht zelfgekookt eten en fruit, en wandelde met haar in de tuin van het ziekenhuis. En ze geloofde dat Ira nog steeds gelukkig zou zijn.

Seryozha vroeg Ira geen wrok te koesteren en smeekte haar hem te ontmoeten om “het uit te leggen”. Maar ze antwoordde slechts kalm dat alles goed was en wenste hem geluk. Hij stuurde een bericht: “Je was en blijft de beste. Het is jammer dat dit is gebeurd. Vergeef me.”

En ze vergaf. Wrok koesteren is alleen maar jezelf pijn doen. Het hart moet open blijven, anders is er geen ruimte voor vreugde.

Ze sprak vaak met de baby en beloofde dat ze het wel zouden redden. Hij zou immers een liefhebbende moeder en grootmoeder hebben. Het is alleen jammer dat zijn grootvader dit geluk niet heeft mogen meemaken…

Eindelijk brak de dag aan dat haar zoon geboren werd.

Terwijl Ira zich aanpaste aan haar nieuwe rol als moeder, stond ze versteld van het stille wonder dat haar baby de hele nacht vredig doorsliep.

Maar de rust werd verstoord door tragisch nieuws: een andere moeder, die na een ongeluk was binnengebracht, had het niet overleefd. Haar pasgeboren dochter was wees en zonder voedsel achtergebleven.

de volgende pagina