Het ontroerende aan Nikki’s verhaal is niet alleen haar verlating, maar ook de stille waardigheid waarmee ze verder liep, met het knuffeldier in haar bek, alsof dit speeltje de herinnering aan haar baasje met zich meedraagt. Een scène die niet misstaat in een roman of film van Miyazaki, waarin de loyaliteit van een dier stille poëzie wordt in een wereld die vaak te luidruchtig is.
En dit verhaal herinnert ons eraan hoeveel honden verlies, eenzaamheid en het missen van dingen voelen , net als wij. Maar het herinnert ons er ook aan dat menselijk medeleven het verschil kan maken .
En nu, een nieuw leven opbouwen
Zodra Nikki behandeld is, is ze beschikbaar voor adoptie. Ze wacht alleen nog maar op een zachtaardig, geduldig en liefdevol thuis voor een nieuwe start , waar ze nooit meer alleen zal zijn. En als ze haar teddybeer nog steeds bij zich heeft, is dat het bewijs dat herinneringen met ons mee kunnen reizen, zelfs naar een beter leven.
vervolg op de volgende pagina
