De vergeten smaak van menselijke warmte
Het gezicht van het kind begon te stralen toen het woord appeltaart ter sprake kwam. Zonder aarzelen volgde hij Jeanne naar de keuken. Een paar minuten later verslond hij een lekker, nog warm, stuk. Tussen de happen door mompelde hij:
—Mijn moeder maakte vroeger zulke taarten… voordat ze verdween. Ik ben nog steeds naar haar op zoek.
Er viel een zware stilte. Jeanne streek zachtjes over zijn schouder:
— Eet maar, mijn kleintje. Je zult haar uiteindelijk vinden, daar ben ik zeker van.
Maar plotseling werd dit kwetsbare moment verbroken door het dichtslaan van de voordeur. Charles en Helen waren net terug.
Een begraven verleden dat weer opduikt
Charles kwam dichterbij, zichtbaar overstuur:
— Wie is deze jongen? Waarom heb je hem meegenomen?
— Hij had honger. “Ik heb hem eten gegeven, dat is alles,” antwoordde Jeanne kalm . Maar
de droge toon van Charles deed Paul huilen . Hij zette zijn halflege bord neer:
— Ik ga weg…
Toen greep Helen in. Ze sprak zachtjes tegen het kind en probeerde haar te begrijpen. Met een trillend gebaar haalde Paul een oude foto uit zijn zak. Er was daar een echtpaar… en een vrouw die Hélène meteen herkende: haar dochter, Claire .
