Hij huilde elke ochtend in de bus, totdat een vrouw hem de hand reikte
Twee weken later trof ik hem weer aan de keukentafel aan met zijn stiften – hij tekende een raket. Vooraan zat een buschauffeur die door de ruimte stuurde, met een lachende jongen op de eerste stoel.
Maanden verstreken. De tranen verdwenen. En op een ochtend hoorde ik hem praten met een nerveuze nieuwe jongen bij de halte.
“Hé,” zei Calvin. “Wil je naast me zitten? Ik heb de beste plek.”
En samen klommen ze verder.
Later schreef ik Miss Carmen een handgeschreven brief om haar te bedanken. Om haar te vertellen hoeveel haar vriendelijkheid voor haar betekende.
Ze stuurde er één terug.
“Mensen vergeten hoe zwaar rugzakken kunnen zijn”, schreef ze. “Vooral als je meer dan alleen boeken meeneemt.”
Ik draag haar woorden nog steeds met mij mee.
Omdat soms het kleinste gebaar, bijvoorbeeld een hand die naar je uitreikt, alles verandert.
