Soms zijn het niet de woorden, maar de stiltes die het allemaal zeggen. De hond van agent Silas huilde niet. Hij blafte niet. Hij legde simpelweg zijn poten op de kist en snoof… een hele tijd. Alsof hij iets zocht. Alsof hij voelde dat er iets niet klopte.
Zijn naam was Valor. Een Duitse herdershond met levendige ogen, de trouwe metgezel van Agent Silas. Toen zijn baasje tijdens een interventie dood werd verklaard, weigerde de hond te eten. Vier dagen zonder eten. Vier dagen wachten. Totdat hij eindelijk in de auto mocht stappen voor de afscheidsceremonie.
Een afscheid… of het begin van een onderzoek?
Het was een plechtig tafereel. Onberispelijke uniformen. Gevouwen vlaggen. Zware stilte. Maar alle ogen waren op hem gericht: de hond, die tegen de kist stond en met een verontrustende intensiteit snuffelde. Geen klacht. Gewoon een stille vastberadenheid .
En toen veranderde alles. Achter de kist lag een vergeten stuk stof. Een stukje uniform… maar dan anders dan dat van Silas. Een donkerder blauw, een ongewone textuur. En dan die unieke geur: verbrand metaal, vernis… en een spoor dat moeilijk te definiëren is .
