In de collectieve verbeelding wordt het boerenleven vaak geïdealiseerd: zonsopgang boven de velden, familiediners, rustieke en warme eenvoud. Maar voor Melanie werd dit beeld al snel een last. Als dochter van zoete aardappelboeren begonnen haar dagen al lang voor zonsopgang, op vijftien kilometer van een klein stadje waar onberispelijke witte sneakers en perfect gestylde kapsels de boventoon voerden.
Wanneer ze een beurs krijgt voor een prestigieuze privéschool , denkt Melanie dat ze een stap dichter bij haar dromen komt. Maar de werkelijkheid is nog veel gruwelijker. Zodra hij aankomt, in een spijkerbroek die de geur van de familieschuur verspreidt , volgen de reacties elkaar in rap tempo op: “Bah, woon je op een boerderij of zo?” “, werpt een vriendin hem toe, met een spottende glimlach op haar lippen. Tussen grappen over tractoren en neerbuigende blikken door kiest Mele ervoor te zwijgen, ervan overtuigd dat haar roots een last zijn die ze beter kan verbergen.
vervolg op de volgende pagina
