Melissa maakte een radicale keuze: haar gezicht is bijna volledig bedekt met tatoeages , die haar kenmerk zijn geworden. Voor haar zijn deze tekeningen veel meer dan alleen een versiering. Ze weerspiegelen zijn diepe identiteit. Velen zien echter alleen het atypische uiterlijk. Zijn keuzes roepen harde oordelen op, die door sommigen als provocatie worden ervaren.
De reacties die het oproept zijn vaak extreem: nieuwsgierigheid, onbegrip of zelfs angst. Sommige goede vrienden zeggen dat ze een onomkeerbare grens heeft overschreden. Melissa neemt echter de volledige verantwoordelijkheid voor haar keuzes. ‘Jezelf zijn’, zegt ze, ‘mag nooit een reden zijn voor uitsluiting.’
Verkapte discriminatie of eenvoudige bezorgdheid?
Professionele moeilijkheden zijn voor Melissa een dagelijkse beproeving geworden. Ze zegt dat haar regelmatig vacatures worden geweigerd vanwege haar uiterlijk , vooral voor banen waarbij ze veel in contact komt met het grote publiek.
“Ze zeggen dat ik klanten misschien afschrik”, zegt ze, teleurgesteld door de aanhoudende vooroordelen.
Erger nog, sommige werkgevers verkorten haar contracten of verzinnen smoesjes om haar niet te hoeven aannemen. Volgens Melissa komt dit neer op verkapte discriminatie , hoewel ze dit zelden openlijk erkent.
vervolg op de volgende pagina
