“Ik ken dat gevoel,” fluisterde ik, terwijl ik een traan wegpinkte. “Na het overlijden van mijn ouders voelde ik me zo verloren. Soms nog steeds.”
Hij keek me begrijpend aan. “Toen je me gisteravond hielp, zag je geen CEO of rijke man. Je zag iemand in nood en je stak je hand uit. Je hebt me je laatste dollars gegeven, toch?”
Ik knikte. Ik kon geen woord uitbrengen.
Hij glimlachte en liep terug naar zijn bureau.
Vanmorgen zag ik je naam en foto tussen de stapel sollicitanten. Je kwalificaties zijn indrukwekkend, maar je karakter… dat is wat dit bedrijf nodig heeft. Wat ik nodig heb, als ik eerlijk ben. Iemand die beseft dat zakendoen niet alleen om winst draait… maar om mensen. En om compassie.
Mijn hart sloeg een slag over. “Betekent dit…?”
“De baan is van jou, Emma,” zei hij, terwijl hij zijn hand uitstak. “En ik hoop dat je dit als meer dan zomaar een baan beschouwt. Ik hoop dat je me helpt hier iets betekenisvols op te bouwen – een bedrijf dat eraan denkt menselijk te zijn.”
Soms is het leven ondraaglijk zwaar. En soms geeft het je momenten zoals deze – een herinnering dat er goede dingen kunnen gebeuren, zelfs wanneer je ze het minst verwacht.
